Σε μια χώρα που όλα γίνονται στο πόδι, κι αυτό που κυριαρχεί είναι το «ό,τι κάτσει , δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση το στοίχημα. Σε μια χώρα που έχει πέσει έξω κι
έχει χρεοκοπήσει, είναι δεδομένο ότι όλοι οι επιμέρους τομείς της οικονομίας είναι προβληματικοί. Από το μείζον θέμα, της εκτέλεσης του προϋπολογισμού, μέχρι και την πλέον ασήμαντη λεπτομέρεια. Ο τζόγος, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι η κότα με τα χρυσά αυγά. Το θεμελιώδες αξίωμα, ότι «η μάνα δεν χάνει ποτέ», είναι ιερό και απαραβίαστο. Εκτός από τον πίνοντα που μεθά, είναι δεδομένο ότι χάνει και ο παίζων. Με εξασφαλισμένα λοιπόν, έτσι ή αλλιώς, τα κέρδη, στο μαγαζί που λέγεται ΟΠΑΠ ο σχεδιασμός είναι στο «ό,τι κάτσει» που λέγαμε. Από τον περασμένο αιώνα, όταν ακόμα παίζαμε με δραχμές, μέχρι και σήμερα, που για να ζήσουμε σαν χώρα και σαν λαός ζητιανεύουμε το ευρώ από το Δ.Ν.Τ.
Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή. Θυμάμαι λες και ήταν τώρα το πρώτο παρολί που είχα παίξει επί «παρανομίας». Τον Σεπτέμβριο του 1994, στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, τρία ματς. Τρία φαβορί, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, Α€Κ, για να πληρωθώ στα σίγουρα (έτσι πίστευα δηλαδή). Πέρασαν ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός, αλλά η πρωταθλήτρια Α£Κ, του Ντούσαν Μπάγεβιτς, σκάλωσε στην ισοπαλία στη νεοφώτιστη Καβάλα του Αγγέλου Αναστασιάδη. Κάπου τότε είχε ξεκινήσει δειλά-δειλά το στοίχημα στην Ελλάδα. Που θεωρείτο παράνομο βέβαια, αλλά τα ΠΡΟ-ΠΟ έντυπα της εποχής εξασφάλιζαν τα κουπόνια με τις αποδόσεις, της «Δέλτα» και του «Κρόνου». Με τον συγχωρεμένο τον Παρασκευά να βγάζει στη συνέχεια το Βέτο (προφανώς εκ του Bet) και να μας κερνάει μαλτ ουίσκι στο γραφείο του, κάτω από το αστυνομικό τμήμα της Ηλιούπολης.
Το στοίχημα θεωρητικά φαινόταν σαν κάτι πολύ εύκολο, σιγά σιγά επεκτάθηκε. Οι τζίροι στους μπουκ ήταν τεράστιοι. Όταν μάλιστα στη συνέχεια ακολούθησαν οι διεθνείς διοργανώσεις με το Πούρο του 1996 της Αγγλίας και το Μουντιάλ του 1998 της Γαλλίας, τα λεφτά που χάθηκαν ήταν τεράστια. Σε ένα παιχνίδι που έτσι ή αλλιώς η γκανιότα είναι ανίκητη, ο παίκτης είχε ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει την άγνοια και τη μη ενημέρωση. Κι όλα τα ματς, πλην των ντέρμπι, σε τριάδες. Σε συνδυασμό με τη γενικότερη καλή οικονομική κατάσταση και το Χρηματιστήριο, τα λεφτά που παίζονταν ήταν εξωπραγματικά, κι όλα κατέληξαν στις τσέπες των μπουκ. Ο ΟΠΑΠ ξύπνησε ύστερα από επτά χρόνια! Όταν ξεκίνησε το στοίχημα τον Φεβρουάριο του 2001. Ήδη είχε χάσει οριστικά και αμετάκλητα μια σημαντική μερίδα των παικτών. Που έπαιζαν μάλιστα και μεγάλα ποσά. Όλους αυτούς που είχαν μάθει πλέον να παίζουν από το τηλέφωνο και να κάνουν λογαριασμό (και να πληρώνουν) μια φορά την εβδομάδα, κάθε Δευτέρα. Όταν μάλιστα ο ΟΠΑΠ είχε (κι έχει ακόμα) τις χειρότερες αποδόσεις, ενώ οι μπουκ παίρνουν όλα τα παιχνίδια μονά.
Το μονοπώλιο, βέβαια, έφερε -και φέρνει ακόμα- στον ΟΠΑΠ πολλά λεφτά. Έστω και αν, λειτουργώντας δημοσιοϋπαλληλικά, έβαλε τα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος στο κουπόνι το 2006! Κι ακόμα πιο αργά τον Ολυμπιακό, επειδή δήθεν υπήρχε ασυμβίβαστο στον Κόκκαλη, επιβεβαιώνοντας τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία τους, δεν φρόντισαν όλα αυτά τα χρόνια να δώσουν λύση στο ιντερνετικό πρόβλημα. Ο 0ΠΑΠ έμεινε έξω από το παιχνίδι, αφήνοντας τις ξένες εταιρίες να αλωνίζουν. Η απώλεια εσόδων είναι τεράστια. Ο λόγος, επειδή αδυνατούν να βρουν λύση με τους πράκτορες.
Αν ο ΟΠΑΠ βγάλει το δικό του ιντερνετικό στοίχημα, θα μειωθεί ο τζίρος στα πρακτορεία, που ήδη τώρα με την κρίση αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Σε όλα όμως υπάρχει λύση, αρκεί να υπάρχει βούληση. Θα μπορούσε δηλαδή ο ΟΠΑΠ να δώσει κάτι ανταποδοτικά στους πράκτορες και το θέμα να λυθεί. Ποιος να προβληματιστεί όμως για να βρει λύσεις; Οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά με αμοιβές γκόλντεν μπόις, που διοικούν τον Οργανισμό;
Βρήκαν όμως κάτι άλλο να εφαρμόσουν από την 1 η Ιανουαρίου του 2012.
Ανοίγοντας την αγορά στο ιντερνετικό στοίχημα, απαγόρευσαν ταυτόχρονα τις διαφημίσεις στις εταιρίες που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Κατ’ αρχήν με τους όρους φορολόγησης, που πλέον προβλέπονται, η δραστηριοποίηση των εταιριών είναι αδύνατη. Κόβοντας λοιπόν τη διαφήμιση, θεωρούν ότι θα αυξηθεί ο τζίρος, και κατά συνέπεια τα κέρδη, του ΟΠΑΠ. Σε τι βαθμό όμως, όταν μια γενιά (τουλάχιστον) παικτών έχει μάθει να παίζει μέσω του κομπιούτερ και δεν έχει πατήσει το πόδι της σε πρακτορείο;
Το κόστος όμως είναι τεράστιο. Και το κοινωνικό, αλλά και για το κράτος, αφού χάνει έσοδο μέσω της φορολόγησης των επιχειρήσεων που διαφημίζουν τις ξένες εταιρίες. Το κοινωνικό κόστος όμως είναι ακόμα μεγαλύτερο. Η κρίση στα ΜΜΕ είναι γνωστή και δεδομένη. Μεγάλα μαγαζιά, όπως η Ελευθεροτυπία, και το Αλτερ, έχουν κλείσει και έχουν ήδη μπει σε διαδικασία πτώχευσης. Κι άλλες εφημερίδες κλείνουν και χιλιάδες θέσεις εργασίας έχουν χαθεί.
Η δραματική πτώση της διαφήμισης και της κυκλοφορίας προϊδεάζει για νέα λουκέτα.
Ο τζίρος από τη διαφήμιση των ιντερνετικών εταιριών ήταν μέχρι τώρα το οξυγόνο που κρατούσε στη ζωή πολλά Μέσα. ειδικότερα τα αθλητικά (και όχι μόνο) σάιτ και τα δυο αθλητικά ραδιόφωνα.
Όπως αποτελεί σημαντικό έσοδο για τα έντυπα του στοιχήματος. Πολύ περισσότερο για τις αθλητικές εφημερίδες, που στην κυριολεξία φυτοζωούν και προκειμένου να επιβιώσουν, κάνουν απολύσεις, περικοπές μισθών και σελίδων. Αν τελικά το υπουργείο Οικονομικών και η κυβέρνηση δεν αναθεωρήσουν το νομοσχέδιο, οι επιπτώσεις στα ΜΜΕ θα είναι τεράστιες. Λουκέτα σε σάιτ και εφημερίδες και περαιτέρω απολύσεις και μειώσεις μισθών σε όσους αντέξουν.
Με ποιο ζητούμενο και κέρδος; Να πουληθεί αύριο ο ΟΠΑΠ σε καλύτερη τιμή επειδή αυτοί που θα τον αγοράσουν θα έχουν εξασφαλίσει μέσω του νομοσχεδίου περισσότερα κέρδη;
Διαβάστε το άρθρο «ΡΕΣΤΑ» στην πηγή: MATCH MONEY του Κώστα Καίσαρη
