Σεισμό είχε προκαλέσει η αποκάλυψη της «Α» τη περασμένη Πέμπτη για το ξεπούλημα του ΟΠΑΠ και το ρόλο του Βενιζέλου. Συγκεκριμένα γράψαμε ότι το βαρβάτο οικονομικό σκάνδαλο δεν συνίσταται μόνο στο τίμημα, ούτε σε χαριστικές αποφάσεις του τότε υπουργού οικονομικών και αντιπροέδρου της κυβέρνησης Ευάγγελου Βενιζέλου, που κυριολεκτικά προσέφερε πανωπροίκι αξίας πολλών δις. ευρώ στην εταιρεία Τσεχορωσικών συμφερόντων, που αγόρασε την ΟΠΑΠ ΑΕ και όχι μόνο. Αν και επί της ουσίας, ήταν η μοναδική υποψήφια στον σχετικό διαγωνισμό. Δηλαδή έπαιξε χωρίς αντίπαλο! Κι όλα αυτά σε πλήρη αντίθεση με το ευρωπαϊκό δίκαιο, τις ντιρεκτίβες, της κομισιόν (Ευρωπαϊκής Επιτροπής) τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (ΔΕΚ και νυν ΔΕΕ), αλλά και την «γραμμή» του Γαλλογερμανικού άξονα υπέρ της διατήρησης των κρατικών μονοπωλίων στον κλάδο των τυχερών παιχνιδιών.
Αλλά όλα συνέβησαν επειδή οι κυβερνώντες βιάζονταν πολύ να κλείσουν το deal. Και πάνω στην πρεμούρα τους να ξεπουλήσουν όσο – όσο διέπραξαν πρωτοφανή παρανομίες!!! Σύμφωνα λοιπόν, με την απόφαση των συνόδου κορυφή του 1992 στο Εδιμβούργο και του 1999 στο Άμστερνταμ, που λειτούργησαν στη συνέχεια ως «τυφλοσούρτης» στην Κομισιόν και ως οδηγός στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο: «Ο λόγος αυτός καθ’αυτός να θεωρηθεί αντικειμενική δικαιολογία θέσπισης μονοπωλίου στην αγορά των τυχερών παιχνιδιών είναι η ύπαρξη που αποδεικνύει ότι τα έσοδα από τις λαχειοφόρες αγορές μπορούν να μετέχουν σημαντικά στη χρηματοδότηση αφιλοκερδών δραστηριοτήτων η γενικού συμφέροντος, όπως έργων κοινής ωφέλειας, φιλανθρωπικών, αθλητικών και πολιτιστικών».
Παραφωνία η Ελλάδα
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η Κομισιόν όταν κυρίως από επιτρόπους για θέματα ανταγωνισμού, όπως ο Τσαρλς Μακκρίβι, είχε τεθεί ζήτημα παράβασης της ευρωπαία νομοθεσίας από Ελλάδα και Ιταλία.
Πλην όμως οι άλλοι εμπλεκόμενοι επίτροποι, όπως των οικονομικών, της δημόσιας τάξης και ασφάλειας και φυσικά του πολιτισμού, και εκπαίδευσης είχαν στηρίξει την λειτουργία του μονοπωλιακού χαρακτήρα των κρατικών λοταριών. Συγκεκριμένα είχαν αποφανθεί ότι: «Οι λαχειοφόροι αγορές αποτελούν το αντικείμενο ιδιαιτέρα αυστηρών ρυθμίσεων και αυστηρού ελέγχου εκ μέρους των δημόσιων αρχών στα διάφορα κράτη μέλη της ‘Ένωσης που η διοργάνωση τους γίνεται από δημόσιους φορείς». Ίσως για τον παραπάνω λόγο να δημιουργήθηκε ως κρατικός φορέας ελέγχου η ΕΕΕΠ, δηλαδή η Επιτροπή Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων. Για άλλοθι! Πλην όμως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο είχαν προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω.
Και έχει εξειδικεύσει, με βάση τις αποφάσεις του για τις υποθέσεις Gerhart – Jora, Schindler, Larra, Gabelli, Placanica κ.α.ότι: Όταν η λαχειοφόρος αγορά αποφέρει κέρδος και όφελος στο διοργανωτή κι όταν αυτή διοργανώνεται από ιδιώτη για την επίτευξη σκοπών που είναι κερδοσκοπικοί, δεν αφαιρεί απ’ αυτή την αγορά το χαρακτηριστικό της παροχής υπηρεσιών» Τι σημαίνει αυτό; Ότι απλά σ’ αυτή τη διαδικασία της παροχής υπηρεσιών μπορεί να εμπλακεί οποιαδήποτε εταιρεία παροχής ανάλογων υπηρεσιών της Ε.Ε. Αρκεί να «φωνάξουν» φερ’ ειπείν η William Hill και η Ladbrookes, για να εξαφανιστεί του sui generic ελληνικό μονοπώλιο που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία κατά και τον Σωκράτη Κόκκαλη.
Ο οποίος δια της εταιρείας του Intralot έχει «στήσει» και έχει παραδώσει με το κλειδί στο χέρι δεκάδες κρατικές λοταρίες ανά του κόσμου, που λειτουργούν μονοπωλιακά. Σε σχέση με όλα αυτά το ερώτημα που προκύπτει είναι: Η Ελλάδα αποτελεί ή όχι παραφωνία. Παραβιάζει ή, όχι την ευρωπαϊκή νομοθεσία με την εκποίηση σε ιδιώτες της ΟΠΑΠ ΑΕ; Η απάντηση προφανώς. Για αυτό και η απορία περί του ρόλου Βενιζέλου, γνωστού νομομαθούς, στην όλη υπόθεση, δεδομένου ότι απ’ αυτόν εκχωρήθηκαν αμιγώς κρατικά περιουσιακά στοιχεία.
Το ευρωπαϊκό δικαστήριο εξειδικεύοντας τις αποφάσεις τις Ε.Ε. περί της διοργάνωσης των τυχερών παιχνιδιών ορίζει σαφέστατα: «Δεν είναι δυνατόν να αγνοηθούν καταρχας, θεωρήσεις ηθικού, θρησκευτικού ή πολιτιστικού χαρακτήρα σχετικές με τις λαχειοφόρες καθώς και με τα άλλα παίγνια επί χρήμασι σε όλα τα κράτη – μέλη.
Η ορθή πολιτική, βάσει των θεωρήσεων αυτών, συνίσταται στο περιορισμό, μάλιστα δε στην απαγόρευση της ασκήσεως των δραστηριοτήτων των παιγνίων επί χρήμασι και στην αποτροπή του ενδεχομένου να αποτελέσουν πηγή ιδιωτικού οφέλους,και όχι για την χρηματοδότηση του πολιτισμού, του αθλητισμού, της υγείας , της παιδείας και γενικά της φιλανθρωπίας». Και μην πει κανείς ότι η ΟΠΑΠ ΑΕ διαθέτει τα κέρδη της υπέρ των παραπάνω σκοπών που ορίζει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο!! Επί αυτού του ρητορικού ερωτήματος έχουν αποφανθεί επίσης οι αρμόδιοι commissioners, που ξεκάθαρα τονίζουν:
«Οι ιδιομορφία στον κλάδο των τυχερών παιχνιδιών δικαιολογούν το να διαθέτουν οι εθνικές αρχές επαρκή εξουσία για να καθορίζουν τους όρους που είναι απαραίτητοι για την προστασία των παικτών και γενικότερα για τη προστασία των κοινωνικών και πολιτιστικών σκοπών κάθε χώρας -μέλους, την προστασία της κοινωνικής τάξης του τρόπου οργάνωσης της κάθε λογής λαχειοφόρου αγοράς, και το μέγεθος των ποσών που παίζονται όσον και τη διάθεση των εξ αυτών κερδών. Υπό τις συνθήκες αυτές, σε αυτά εναπόκειται να κρίνουν αν, είναι αναγκαίος ο περιορισμός των δραστηριοτήτων των λαχειοφόρων αγορών, αλλά και η απαγόρευση τους υπό την επιφύλαξη ότι οι περιορισμοί αυτοί δεν συνεπάγονται δυσμενείς διακρίσεις ..»
Σε τελική ανάλυση το ελληνικό δημόσιο μπορεί πλέον να παρέμβει στον τρόπο λειτουργίας της ΟΠΑΠ ΑΕ, της οποίας η διοίκηση αποφασίζει χωρίς να δίνει λογαριασμό στην κυβέρνηση;
Μπορεί φερ’ ειπείν, να ζητήσει να μην περιλαμβάνει παρανόμως αγώνες στο κουπόνι του «Πάμε στοίχημα» όπως συνέβη πρόσφατα;
Μπορεί να ελαχιστοποιήσει τις κληρώσει του «ΚΙΝΟ» όπως έκαναν οι Γερμανοί για αν προστατεύσουν το μονοπώλιο τους; Μπορεί;
Διαβάστε το άρθρο “Οι Κακουργηματικές πράξεις και οι αποφάσεις ΕΕ, Κομισιόν και Ευρωπαϊκού δικαστηρίου” στην πηγή “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ”.
