ΤΑ ΠΟΛΥΧΡΩΜΑ και νόμιμα «φρουτάκια» του ΟΠΑΠ ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στις γειτονιές της Αθήνας, σε κεντρικότατους δρόμους, κοντά σε σπίτια, φροντιστήρια και εκκλησίες.
Ηδη μέχρι και πριν από μερικές ημέρες άρχισαν να λειτουργούν τα πρώτα τέσσερα σε Κορυδαλλό, Μενίδι, Χαλάνδρι και Γουδή, ενώ αναμένονται αρκετά ακόμη, αφού πολλοί ήταν οι ενδιαφερόμενοι που έσπευσαν να αποκτήσουν τις ειδικές άδειες.
Τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» εντόπισαν τα πρώτα νόμιμα «φρουτάδικα» και αποθανάτισαν το εσωτερικό τους, καταγράφοντας καρέ-καρέ τη διαδικασία που απαιτείται για να μπει κανείς μέσα και να παίξει.
Το ρολόι δείχνει δύο το μεσημέρι και η πόρτα του Play ΟΠΑΠ -όπως είναι η ονομασία των εν λόγω καταστημάτωνείναι ορθάνοιχτη.
Στην είσοδο, πίσω από τη ρεσεψιόν στέκονται δύο ευγενέστατες υπάλληλοι, οι οποίες ζητάνε ταυτότητα και δίνουν στον πελάτη να συμπληρώσει μια ειδική φόρμα, όπου γράφει στοιχεία όπως τηλέφωνο, διεύθυνση και e-mail και βάζει την υπογραφή του. Στη συνέχεια, οι υπάλληλοι τον προμηθεύουν με την προσωπική του κάρτα, με την οποία μπορεί να μπαίνει σε οποιοδήποτε κατάστημα Play ΟΠΑΠ ανά την Ελλάδα, αφού την έχει πάντα πάνω του. Η κάρτα δεν κοστίζει κάτι, ωστόσο είναι προσωπική και ο κάθε παίκτης δικαιούται να έχει μόνο μία, γεγονός που σημαίνει πως δεν μπορεί να παίζει ταυτόχρονα σε δύο ή τρία μηχανάκια ή να τη δανείζει σε κάποιον άλλο, αφού κατά την είσοδο στα εν λόγω καταστήματα ζητείται πάντα ταυτότητα.
Τα χρώματα που διακοσμούν τον χώρο είναι σκούρα, το πάτωμα είναι στρωμένο με γκρι μοκέτα, η οποία επάνω έχει χρωματιστά γεωμετρικά μοτίβα, και στο εσωτερικό με δυσκολία περνάει το φως του ήλιου. Παντού έχει κάμερες ασφαλείας, που καταγράφουν τις κινήσεις των πελατών. Δίπλα στη ρεσεψιόν είναι στημένοι δύο αυτόματοι πωλητές με σνακς, ενώ προσφέρονται γαλλικός καφές, βουτήματα και σοκολατάκια για καλωσόρισμα των παικτών.
Αφού οι υπάλληλοι του καταστήματος εξηγήσουν στους νεοεισερχόμενους τπ διαδικασία με την οποία μπορούν να ξεκινήσουν να παίζουν, οι παίκτες αφήνονται στην ησυχία τους για να… χαθούν στο παιχνίδι.
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ.
«Θα βάλετε την κάρτα και θα πατήσετε τον εξαψήφιο κωδικό που σας δώσαμε όταν μπήκατε. Μετά θα τον αλλάξετε και θα βάλετε τον δικό σας. Στην οθόνη θα σας ζητήσει να βάλετε το ανώτερο ποσό που επιθυμείτε να παίζετε ημερησίως, έτσι ώστε, όταν κινδυνεύετε να χάσετε τον έλεγχο, να σας σταματάει το μηχάνημα. Είναι για τη δική σας ασφάλεια. Σας εξηγώ πώς θα το κάνετε μόνοι σας, γιατί εγώ δεν επιτρέπεται να αγγίξω την οθόνη», μας λέει η χαμογελαστή υπάλληλος και μας εξηγεί: «Ολα τα καταστήματα λειτουργούν υπό διαφορετικούς ιδιώτες, αλλά όλοι έχουμε μία γραμμή. Ακόμη και η διακόσμησπ είναι η ίδια για όλα τα καταστήματα. Το ωράριο ξεκινάει από τις 10 το πρωί και κλείνουμε στις 2 το βράδυ κάθε μέρα, ενώ τα Σαββατοκύριακα μένουμε μέχρι τις 4 το πρωί. Μη νομίζετε, δεν έχουμε ανοίξει πολύ καιρό. Είμαστε από τις 11 του μήνα ανοιχτά και μπορώ να πω ότι πάει καλά».
Οσο μιλάμε με την εξυπηρετικότατη υπάλληλο, ταυτόχρονα παίζουμε. Μέσα σε δέκα λεπτά καταφέραμε να χάσουμε 100 ευρώ. Δίπλα μας ένας κύριος έβαζε μετά μανίας 50ευρα στο μηχάνημα.
«Είναι κόλλημα. Αμα ξεκινήσεις, δεν σταματάς», μας λέει, αφού παρατηρεί πως τον κοιτάμε επίμονα. Μέσα σε μία ώρα πρέπει να έχασε περισσότερα από 500 ευρώ, ενώ δεν κέρδισε ούτε ευρώ, ωστόσο δεν φάνηκε να πτοείται.
Λίγο πιο πίσω, μια άλλη κυρία, γύρω στα 60, παίζει πατώντας με λύσσα το κουμπί, αφοσιωμένη στην οθόνη. Μοιάζει υπνωτισμένη από τα έντονα χρώματα και τα σχέδια που αναβοσβήνουν στην οθόνη. Και εκείνη δεν φαίνεται να έχει την τύχη με το μέρος της, σε αντίθεση με εμάς, που τελικά καταφέραμε να πάρουμε πίσω όσα χάσαμε στο πρώτο μηχανάκι.
Τα κέρδη μας φαίνονται στην κάρτα.
Κατά την έξοδό μας, πήραμε τα χρήματα από τη ρεσεψιόν και οι υπάλληλοι μάς ενημέρωσαν πως, αν δεν θέλαμε να εξαργυρώσουμε τα όσα κερδίσαμε, θα μπορούσαμε να τα αφήσουμε στην κάρτα και να παίξουμε με αυτά την επόμενη φορά. Εμείς προτιμήσαμε να τα πάρουμε και έτσι φύγαμε χωρίς απώλειες από εκεί, γιατί αποχωρήσαμε εγκαίρως. Αλλωστε, αυτός είναι ένας από τους άγραφους νόμους όσων τζογάρουν. Οι κυρίες στη ρεσεψιόν μάς χαιρέτησαν με ένα πλατύ χαμόγελο και ευχήθηκαν να μας ξαναδούν. Οταν βγήκαμε από το κατάστημα, τα μάτια μας… ενοχλήθηκαν από το φως της ημέρας. Μέσα είχαμε την αίσθηση ότι ήταν νύχτα.
Διαβάστε όλο το άρθρο με τίτλο : «Καρέ-καρέ όλη η διαδικασία για να μπει κανείς μέσα και να παίξει » στην πηγή : ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ Της ΑΝΘΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗ [email protected]
