Κυκλοφόρησε μία φωτογραφία στο Facebook και στο twitter που έδειχνε παραλία της Χαλκιδικής να έχει «πνιγεί» από την λάσπη. Κι από κάτω η επισήμανση ότι «υπεύθυνη» ήταν η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός. Ήταν μία απάτη γκεμπελικού τύπου. Η λάσπη ήταν γεγονός, αλλά είχε να κάνει με παλαιότερη θεομηνία. Ομοίως συμβαίνει τώρα με τα κέρδη του ΟΠΑΠ: Λάσπη, λάσπη, λάσπη. Σε αυτό το λασπόλουτρο φαίνεται να υπάρχει ένα ενιαίο κέντρο. Ένας κοινός τρόπος σκέψης.
Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν τους άλλους τόσο ανόητους που δεν μπορούν να αντιληφθούν την απάτη. Ψαρεύουν σε θολά νερά και αναγάγουν την απάτη σε επιστήμη. Η «τέχνη» τους είναι δοκιμασμένη στο πέρασμα των αιώνων, αλλά ολέθρια για την Δημοκρατία. Θα πει κανείς ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με τέτοιου είδους αντιλήψεις. Ανεξάρτητα από το αν αυτός που τις εκφράζει δηλώσει δεξιός ή αριστερός. Η αλήθεια είναι μία και όταν κανείς επιχειρεί να την κάνει λάστιχο, το μόνο που καταφέρνει είναι να πλήξει το ανοσοποιητικό σύστημα της ίδιας της κοινωνίας.
Για την λάσπη της Χαλκιδικής δεν ήταν υπεύθυνοι οι Καναδοί. Η αλήθεια είναι ότι οι απατεώνες που σκαρφίστηκαν αυτό το ψέμα έκαναν την δουλειά τους. Η πρώτη εντύπωση ήταν εκείνη που έμεινε σε πολλούς χρήστες του facebook και του twitter: Ότι τα ορυχεία μολύνουν με επικίνδυνες ουσίες τις παραλίες. Δημοσίευσαν μία φωτογραφία από μία θεομηνία του 2009 για να μας πείσουν πόσο «κακή» είναι η λειτουργία των ορυχείων. Αυτοί που το έκαναν ήξεραν πολύ καλά περί τίνος επρόκειτο. Αλλά το έκαναν. Δεν τους ένοιαζε η αλήθεια. Στο τρικυμισμένο τους μυαλό πιστεύουν ότι εξυπηρέτησαν τον σκοπό τους.
Πάμε και στο θέμα του ΟΠΑΠ.
Δεν έχουμε δει άλλη φορά τόσα πολλά ψέματα αραδιασμένα πάνω στο τραπέζι. Και τόση επιμονή! Όταν ανακαλύπτεται το ένα ψέμα, τότε επινοείται ένα ακόμη. Και γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρόκειται για στρέβλωση της πραγματικότητας. Λένε για τα κέρδη του ΟΠΑΠ και συγκρίνουν τα κέρδη του 2013 με αυτά του 2012. Αγνοούν επίτηδες ότι έχει στο μεταξύ επιβληθεί ένας νέος φόρος, ο οποίος δίνει στο δημόσιο όσα χρήματα αυτό εισέπραττε στο παρελθόν ως μέτοχος!
Αλλά η αλήθεια είναι εχθρός μας, αν τελικά δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας. Κι αν η αλήθεια δεν μας αρέσει, τότε μπορούμε να την… αλλάξουμε! Τι έκαναν; Για να θολώσουν ακόμη περισσότερο τα νερά ανακάλυψαν τον μέσο όρο των κερδών της τελευταίας πενταετίας. Αποσιωπώντας το γεγονός ότι και πάλι πρόκειται για μη συγκρίσιμες περιόδους, αφού τα προηγούμενα πέντε χρόνια ή δέκα δεν υπήρχε ο νέος φόρος που επιβλήθηκε από φέτος στον τζόγο υπέρ του ελληνικού δημοσίου.
Ακόμη χειρότερα; Πήραν τα χρήματα που εισέπραξε μέχρι στιγμής το 2013 το δημόσιο από τον νέο φόρο και τα υπολόγισαν σαν να πρόκειται για κέρδη της εταιρείας. Είπαν, δηλαδή: Το δημόσιο πήρε για ένα τρίμηνο 85 εκατ. ευρώ. Και το δημόσιο έχει το ένα τρίτο του ΟΠΑΠ. Άρα ο ΟΠΑΠ έχει κέρδη στο τρίμηνο 255 εκατ. και στον χρόνο περίπου 1 δισεκατομμύριο! Η απόλυτη τρέλα…
Τα social media φαίνεται ότι χρησιμοποιούνται κατά κόρον από οργανωμένες ομάδες (απ’ όλο το πολιτικό φάσμα), σε μία προσπάθεια να περάσουν οι απόψεις τους. Αυτό τους ενδιαφέρει: Να περάσουν οι απόψεις. Όχι αν οι απόψεις αυτές είναι δίκαιες ή άδικες, αν χρησιμοποιούν τον δίκαιο ή τον άδικο λόγο.
Οι διαφορετικές απόψεις είναι χρήσιμες. Στο θέμα της Χαλκιδικής, για παράδειγμα, η πίεση των οικολόγων ανάγκασε την εταιρεία να υιοθετήσει μεθόδους εξόρυξης πιο φιλικές προς το περιβάλλον σε σύγκριση με άλλες ανάλογες επενδύσεις. Τα πράγματα, λοιπόν, δεν είναι άσπρα ή μαύρα και όλες οι απόψεις μπορούν στο τέλος να αποδειχτούν χρήσιμες. Αρκεί να εξυπηρετούν το κοινό συμφέρον.
Το ίδιο ακριβώς θα ισχυριστούμε και για το θέμα του ΟΠΑΠ. Προσωπικά βρίσκω απαράδεκτο να γεμίσουμε την Ελλάδα με κουλοχέρηδες. Αλλά ακόμη κι αν αυτό γίνει, χρειάζονται αυστηροί κανόνες και οι κανόνες αυτοί να τηρούνται. Αυτά είναι θέματα που μπορούν να συζητηθούν διότι επηρεάζουν την κοινωνία. Ας μας πουν τώρα οι θιασώτες του κρατικού ΟΠΑΠ τι εξυπηρετεί να παραμείνει η εταιρεία υπό τον έλεγχο του δημοσίου.
Δημόσιος διάλογος δεν μπορεί να γίνει ούτε με ψέματα ούτε με φθηνές κατασκευές.
Διαβάστε το άρθρο «Μπάνιο στο λασπόλουτρο» του Θανάση Μαυρίδη στην πηγή: CAPITAL
