Να μην πληρώνουν φόρους οι εφοπλιστές και να πληρώνουν οι τζογαδόροι.. Να μην φορολογούνται αυτοί που αποδεδειγμένα
βγάζουν κέρδη και τεράστια μάλιστα και να φορολογούνται οι κατεστραμμένοι από τον τζόγο. Οι Έλληνες εφοπλιστές, ωστόσο, είναι απέναντι στους πολιτικούς σε θέση ισχύος: Με την απειλή ότι αν καταργηθούν οι φοροαπαλλαγές τους, θα πάρουν τα πλοία τους από την Ελλάδα και θα φύγουν με ξένες σημαίες. Και τώρα όμως που έχουν ελληνικές είναι δώρον άδωρον. Όταν δηλαδή δεν πληρώνουν φόρους κι όταν τα πληρώματα στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελούνται από αλλοδαπούς.
Ο εφοπλιστής όμως μπορεί, όπως είπαμε, να μπει στο γραφείο του υπουργού και χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι. Ο παίκτης και πολύ περισσότερο ο τζογαδόρος, δεν κάνει απολύτως τίποτα.
Αντίθετα, κάνουν απεργία για λογαριασμό του, από τη Δευτέρα οι πράκτορες, ετσι ή αλλιώς, ο τζίρος στα πρακτορεία λόγω της κρίσης έχει πέσει κατά 30%. Τώρα με τη φορολόγηση που έχει ήδη αρχίσει να εφαρμόζεται από την αρχή του 2013, θα πέσει ακόμα περισσότερο. Ο τζογαδόρος θα βρει έναν ακόμα λόγο ώστε να περιορίσει το παιχνίδι του ή να στραφεί στους μπουκ που θα πληρώσουν το κέρδος ατόφιο, χωρίς κρατήσεις.
Ας μπούμε όμως στην ουσία του θέματος. Κατ’ αρχήν ο φόρος είναι στο 10% επί των κερδών, αφαιρουμένου του κεφαλαίου. Αν κάποιος δηλαδή έπαιξε 10 ευρώ και κέρδισε 100, θα φορολογηθεί από το ποσό των 90 και θα πληρώσει φόρο 9 ευρώ. Αν κάποιος έπαιξε 50 ευρώ και κέρδισε 100, ο φόρος που αναλογεί είναι 5 ευρώ. Η έννοια του φόρου όμως, όταν μιλάμε για εισόδημα, έχει να κάνει πάντα με τις αποδοχές. Με λεφτά που βγάζει κάποιος με οποιονδήποτε τρόπο, είτε από μισθούς, είτε για κέρδη όταν πρόκειται για εταιρία. Αλλά και από κάθε άλλη πηγή. είτε για τόκους καταθέσεων, για μερίσματα μετοχών ή αμοιβαίων κεφαλαίων για κληρονομιά για δωρεά κλπ.
Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις, επιβάλλεται φόρος επί των χρημάτων που εισπράττει ο φορολογούμενος.
Καλώς ή κακώς το κράτος είναι (με κάποιο ποσοστό) συνέταιρος σε ό,τι λεφτά βάζεις στην τσέπη σου με τον οποιονδήποτε τρόπο. Κάτι όμως που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ισχύει και να συμβαίνει με τα τυχερά παιχνίδια. Και δεν μιλάμε για αυτόν που παίρνει μία φορά το χρόνο το πρωτοχρονιάτικο λαχείο. Ο φόρος οε τέτοιου είδους παιχνίδια καλώς έχει επιβληθεί. Η ένσταση έχει να κάνει με τους καθημερινούς παίκτες. Με τους τζογαδόρους. Με αυτούς που παίζουν κάθε αποτέλεσμα ΚΙ NO. Με αυτούς που παίζουν σχεδόν σε καθημερινή βάση στοίχημα. Με αυτούς που παίζουν ιππόδρομο και «σκυλιά». Για ποια κέρδη λοιπόν μιλάμε; Ποιος από αυτούς τους παίκτες μπορεί να βγαίνει κερδισμένος σε ετήσια βάση; Ούτε ένας στους εκατό. Όλοι είναι χαμένοι και σε πολύ μεγάλο βαθμό μάλιστα. Άρα στην προκειμένη περίπτωση η φορολογία δεν έχει να κάνει με τα κέρδη, αλλά με τη χασούρα.
Ας υποθέσουμε ότι ένας παίκτης του στοιχήματος κάνει τζίρο την εβδομάδα 100 ευρώ. Σε ετήσια βάση δηλαδή 5.000. Υποθέτουμε ότι στην καλύτερη περίπτωση να έχει κερδίσει 2.000. ενώ λοιπόν έχει χάσει ουσιαστικά τρία χιλιάρικα, θα έχει πληρώσει φόρο γύρω στα 200 ευρώ. Κι όταν μάλιστα ακόμα κι αυτό το κέρδος θα είναι προσωρινό. Τα κέρδη δύσκολα μένουν στην τσέπη των τζογαδόρων. Όπως έλεγε το παλιό σλόγκαν για τους χαρτοπαίκτες “η τράπουλα δεν χαρίζει, δανείζει: είναι σχεδόν βέβαιο δηλαδή ότι ο τζογαδόρος το μεγαλύτερο ποσοστό από τα κέρδη του θα τα ξαναπαίξει. Και θα τα χάσει.
Από τη στιγμή όμως που στο υπουργείο Οικονομικών δεν λυπούνται τους συνταξιούχους των 500 ευρώ και τους κόβουν τα δώρα και το ΕΚΑΣ, θα λυπηθούν τους τζογαδόρους; Κάπως έτσι έφτασαν στο σημείο να φορολογούν ακόμα και τη χασούρα. Στη λογική ότι ο τζογαδόρος είναι σαν τον ναρκομανή. Όσο και αν είναι ακριβή η δόση, θα κόψει το λαιμό του να βρει λεφτά να την πάρει. Αν δεν έχει άλλη λύση, θα κλέψει, θα ληστέψει. Και αν είναι ανήμπορος γι’ αυτά, θα το ρίξει στη ζητιανιά, έτσι αντιμετωπίζεται λοιπόν και ο παίκτης. Σαν εξαρτημένος.
Ούτε γάλα σου λέει είναι ο τζόγος, ούτε ψωμί. Δεν πρόκειται για είδος πρώτης ανάγκης. Αν δεν σου αρέσουν οι κανόνες του παιχνιδιού, μην παίζεις.
Το λένε αυτό εκ του ασφαλούς, επειδή ξέρουν πολύ καλά ότι ο τζογαδόρος θα παίξει ακόμα και από το υστέρημα του. θα γκρινιάξει στην αρχή για το φόρο, θα ζοχαδιαστεί, αλλά σιγά-σιγά θα το συνηθίσει και θα το αποδεχτεί.
Όπως και τόσα άλλα, πολύ χειρότερα.
Κι όλα αυτά βέβαια, σε συνδυασμό με την πλήρη ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού, που βρίσκεται στο τελικό στάδιο. Με τον ΟΠΑΠ να μην έχει πουληθεί, όταν η μετοχή του ήταν στα 15 και στα 20 ευρώ, και να πουλιέται τώρα που είναι στα 5! Ουσιαστικά αντί πινακίου φακής. Το 33% να προσδιορίζεται στο ευτελές ποσόν των 350 εκατομμυρίων ευρώ. Μπιρ παρά. Όταν μιλάμε για μία από τις πλέον κερδοφόρες εταιρίες σε παγκόσμιο επίπεδο με ετήσια κέρδη που υπερβαίνουν τα 400 εκατομμύρια. Ο ΟΠΑΠ υπολογίζεται ότι θα κλείσει το 2012 με κέρδη 430 εκατομμύρια. Όταν, δηλαδή, στο πρώτο 9μηνο είχε 374 εκ.Ταυτόχρονα, είναι ιδιαίτερα υψηλή η μερισματική απόδοση των μετοχών, που για το Δημόσιο υπολογίζεται ότι θα φτάσει το 2012 τα 140 εκατομμύρια ευρώ. Και σε τελική ανάλυση, αν ένα κράτος ξεπουλάει ό,τι καλύτερο του έχει απομείνει από επικερδείς επιχειρήσεις (στη συνέχεια ακολουθούν ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ) από πού θα αντλεί έσοδα; Μόνο από την υπερφορολόγηση των πολιτών; Όταν όμως το ΑΕΠ χρόνο με το χρόνο κατρακυλάει και η φορολογητέα ύλη εξανεμίζεται; Και ποια προοπτική να έχει η οικονομία όταν το κράτος για να ζήσει, τρώει από τις σάρκες του κι από τις σάρκες των φτωχών, πλέον, στη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών; Σε αυτή ακριβώς τη λογική εντάσσεται και η φορολογία επί της χασούρας των τζογαδόρων.
Διαβάστε το άρθρο «ΡΕΣΤΑ» στην πηγή: MATCH MONEY του Κώστα Καίσαρη
