Όταν το ελληνικό κράτος χάσει τα περιουσιακά του στοιχεία, τότε θα έχει απωλέσει κάθε διαπραγματευτικό χαρτί… Οχι μόνο θετικά, αλλά πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα στην οικονομία και στα δημόσια οικονομικά θα έχει, σύμφωνα με το κυβερνητικό επιτελείο, η υλοποίηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο εξαγγέλθηκε από την τρόικα πρώτη φορά το 2011 και στη συνέχεια υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι τελείως διαφορετική.
Τα χρήματα που θα εισρεύσουν από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της χώρας θα πάνε στους δανειστές μας και όχι στα δημόσια ταμεία. Πολύ περισσότερο, δεν πρόκειται να γίνουν συντάξεις και νοσοκομεία!
Τη σχετική πρόβλεψη οι πιστωτές της Ελλάδας δεν την άφησαν να υφίσταται μόνο ως γενική δέσμευση των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στην τρόικα, παρότι η εθελοδουλία τους είναι τόσο παροιμιώδης, ώστε επ’ ουδενί δεν θα διανοούνταν να παραβιάσουν αυτή τη συμφωνία· επέβαλαν να ψηφιστεί και από τη Βουλή. Στόχος τους προφανώς είναι να δεσμεύεται κάθε μελλοντική ελληνική κυβέρνηση σε αυτό το σκοπό και να μην επαφίεται στην καλή της θέληση. Έτσι, τροπολογία, η οποία, μάλιστα, συμπεριλήφθηκε στο σχέδιο νόμου «Αναμόρφωση πλαισίου λειτουργίας Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων, Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους, Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών, Σύσταση Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Περιουσίας και άλλες διατάξεις», εξασφαλίζει με κάθε σαφήνεια ότι όλα τα λεφτά των ιδιωτικοποιήσεων θα πάνε στους πιστωτές.
Αναφέρεται καταρχάς στην αιτιολογική έκθεση:
«Με την παρ. 2 της προτεινόμενης ρύθμισης ορίζεται ότι τα έσοδα από την αποκρατικοποίηση και την αξιοποίηση των επιχειρήσεων και των λοιπών περιουσιακών στοιχείων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του Ν. 3049/2002, όπως αυτό ορίζεται στις παραγράφους 1 και 2 του νόμου αυτού, καθώς και αυτών που προβλέπονται στο άρθρο 48 του Ν. 3871/2010 (ΑΊ 41) προορίζονται αποκλειστικά για μείωση του δημόσιου χρέους». Ομολογουμένως, η αιτιολογική έκθεση δεν είναι τόσο αναλυτική ούτε παρέχει το απαραίτητο σκεπτικό που επέβαλε την προτεινόμενη ρύθμιση, η οποία έχει ως εξής:
«Στο άρθρο 1 του Ν. 3049/22002 προστίθεται παράγραφος 3 ως εξής: “Τα έσοδα από την αποκρατικοποίηση και αξιοποίηση των επιχειρήσεων και των λοιπών περιουσιακών στοιχείων των προηγούμενων παραγράφων και του άρθρου 48 του Ν. 3871/2010 (ΑΊ41) προορίζονται αποκλειστικά για τη μείωση του δημόσιου χρέους”»!
Με το συγκεκριμένο νόμο γίνεται εμφανές ότι οι πιστωτές πέτυχαν εντέλει αυτό που επιχείρησαν να περάσουν μέσω της ρήτρας για παραίτηση του Ελληνικού Δημοσίου από τα κυριαρχικά του δικαιώματα -υπήρχε στην πρώτη και στη δεύτερη δανειακή σύμβαση- και στη συνέχεια φάνηκε ότι αδυνατούν να το επιβάλουν, λόγω νομικών κωλυμάτων. Όταν, για την ακρίβεια, φάνηκε ότι έπρεπε να ξεπεράσουν το εμπόδιο της ελληνικής Δικαιοσύνης, κάτι που δεν ήταν και τόσο απλό…
Ιδιοτελές το ενδιαφέρον της τρόικας
Ο συγκεκριμένος νόμος εξηγεί πολύ περισσότερο όμως το ενδιαφέρον που επιδεικνύουν οι πιστωτές μας, διά των αντιπροσώπων τους στην Ελλάδα (της τρόικας), για την υλοποίηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων. Με απλά λόγια: Αυτό που θέλουν είναι να βάλουν στο χέρι τις ελληνικές ΔΕΚΟ, που θα γίνουν υποκαταστήματα των αντίστοιχων γαλλικών και γερμανικών πολυεθνικών (νερού, ενέργειας κ.ά.), τα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου Πελάγους, που θα τα μετατρέψουν σε θέρετρα πολυτελείας (και του οργανωμένου εγκλήματος) μέχρι και τις βουνοκορφές της Ελλάδας για να χτίσουν χιονοδρομικά κέντρα.
Στο πλαίσιο αυτό είναι απορίας άξιον η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, τόσο της σημερινής, του Αντώνη Σαμαρά, που θέλει να πουλήσει με κάθε κόστος την ελληνική δημόσια περιουσία, όσο και της τότε κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, η οποία δέχτηκε να περάσει, και μάλιστα νύχτα, αυτή την τροπολογία, η οποία υποθηκεύει πλούτο που χτίστηκε επί δεκαετίες με λεφτά των φορολογούμενων πολιτών. Γιατί εύκολα μπορεί να προβλέψει κανείς ότι, αν το ελληνικό κράτος χάσει τα συγκεκριμένα περιουσιακά του στοιχεία, τότε θα έχει απωλέσει κάθε διαπραγματευτικό χαρτί, οπότε θα είναι θέμα χρόνου οι πιστωτές να μας «αδειάσουν», επισπεύδοντας, για παράδειγμα, την αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Υπό ένα άλλο πρίσμα, η οικειοποίηση από τη μεριά των πιστωτών των ΔΕΚΟ θα είναι η χαριστική βολή για την Ελλάδα, μετά το μεγάλο ριφιφί που έκαναν την προηγούμενη διετία σε κάθε είδους δημόσιο ταμείο: Από αυτά των ασφαλιστικών ταμείων, που άδειασαν ελέω PSI και ανεργίας -και όχι λόγω των υψηλών συντάξεων που δίνουν-, μέχρι τα ταμεία του Δημοσίου, που είναι πλέον πολύ πιο ελλειμματικά σε σχέση με δύο χρόνια πριν, κι ας καμαρώνει το υπουργείο για το πλεόνασμα που εμφάνισε το οκτάμηνο Ιανουαρίου – Αυγούστου ο προϋπολογισμός, χωρίς, φυσικά, να υπολογίζονται ποσά άνω των 7 δις που οφείλει το ελληνικό κράτος στους προμηθευτές του, απέναντι στους οποίους έχει κηρύξει στάση πληρωμών.
(Αυτό που απορρίπτει κατηγορηματικά να κάνει απέναντι στους ξένους πιστωτές…
Δημόσιο-σκιά του εαυτού του
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το Ελληνικό Δημόσιο, αν παραχωρήσει τα συγκεκριμένα περιουσιακά του στοιχεία -και, μάλιστα, με τόσο εξευτελιστικούς όρους όσο προδιαγράφει η απαράδεκτη δήλωση του νέου προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ για ελληνικό… Ελ Ντοράντο-, τότε θα έχει στερηθεί κάθε υλικό μέσο για να κάνει την αναγκαία επανεκκίνηση της οικονομίας όταν γίνουν εμφανή τα καταστροφικά αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγηθεί η ελληνική οικονομία από τη στιγμή που παραδόθηκε στους πιστωτές της, πιστεύοντας ότι έτσι θα εξαγοραστεί η εύνοιά τους. Τότε -σε ένα καμένο έδαφος που θα θυμίζει τη μεταπολεμική Ελλάδα, όταν το κράτος ξεκίνησε να αγοράζει τα ιδιωτικά μονοπώλια για να εγγυηθεί στους πολίτες στοιχειώδεις υπηρεσίες, όπως παροχή νερού και ηλεκτρικού ρεύματος- η επανάκτηση αυτού του πλούτου θα απαιτήσει τεράστιες δαπάνες από το Ελληνικό Δημόσιο. Φυσικά, η δυνατότητα των εθνικοποιήσεων θα είναι ανοιχτή. Γιατί όμως το ελληνικό κράτος να εμπλακεί σε τέτοιες χρονοβόρες διαδικασίες, όταν είναι από τώρα φανερή η τεράστια ζημία που προκαλείται στο δημόσιο συμφέρον; Κι ας μην μιλήσουμε για τη δυνατότητα στήριξης των χαμηλότερων εισοδημάτων μέσω μιας διακριτικής τιμολογιακής πολιτικής, που εξαφανίζεται οριστικά.
Για το λόγο αυτό, ακόμη και τώρα, που είμαστε «στο παρά πέντε», το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων πρέπει να μείνει στα χαρτιά και να «παγώσει» κάθε σχέδιο πώλησης: από το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού μέχρι τη χρυσοτόκο όρνιθα του ΟΠΑΠ, που θα μπορούσε να στηρίζει το στόχο άσκησης κοινωνικής πολιτικής ή της δημιουργίας πλεονασματικών προϋπολογισμών εφ’όρου ζωής. Κι αν η τρικομματική κυβέρνηση έχει αναλάβει δεσμεύσεις κάτω από το τραπέζι έναντι των Ευρωπαίων από τις οποίες δεν μπορεί να απαλλαγεί, η ανατροπή του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων πρέπει να γίνει υπόθεση των ίδιων των πολιτών, που σύντομα θα κληθούν να ζήσουν οε μια χώρα όπου θα πληρώνουμε και για τον αέρα που αναπνέουμε…
Τέλος, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο το πέπλο σιωπής που έχουν ρίξει οι μνημονιακές κυβερνήσεις στο συγκεκριμένο νόμο.
Έκαναν ό,τι ήταν δυνατό, αφότου ψηφίστηκε, για να τον αποκρύψουν από την κοινωνία μόνο και μόνο για να μπορούν να εμφανίζουν τις ιδιωτικοποιήσεις ως σωτηρία για τα δημόσια οικονομικά, ακόμη και για τη συντήρηση των τελευταίων υπολειμμάτων του κράτους πρόνοιας! Αν αυτό δεν είναι πολιτική εξαπάτηση και κοροϊδία, τότε τι είναι; Προφανώς όμως η κάθε πολιτική συνοδεύεται και από το ανάλογο ήθος. Μια πολιτική που τιμά το δημόσιο συμφέρον δεν μπορεί παρά να είναι αποφασίζεται στο φως της ημέρας, ενώ μια πολιτική που το ενταφιάζει ψηφίζεται και εφαρμόζεται νύχτα…
Διαβάστε το άρθρο «ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ: Παραδίδουν το τελευταίο εργαλείο ανάπτυξης» στην πηγή: ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ
