Οι μεταρρυθμίσεις και οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι ένα ζήτημα για το οποίο δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία ότι πρέπει
επιτέλους να το δούμε σοβαρά και να κάνουμε όσα χρειάζονται ώστε να βοηθηθεί η αναπτυξιακή διαδικασία στη χώρα μας.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι είναι απαραίτητο να προχωρήσει η κυβέρνηση και στην πώληση των μεριδίων που κατέχει σε οργανισμούς και φορείς του δημοσίου.
Ωστόσο, αυτό που πάντα προκύπτει ως αυτονόητο ερώτημα για κάθε ενδεχόμενη πώληση, είναι οι όροι βάσει των οποίων θα γίνει, τα ανταλλάγματα και αν υπάρχει ο κίνδυνος να χαθούν θέσεις εργασίας.
Την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, βέβαια, υπάρχει κι ένα ακόμη ερώτημα:
Πώς θα οριστεί η τιμή πώλησης;
Διότι, αν για τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο υπολογιστεί η τρέχουσα χρηματιστηριακή αξία τους, τότε δεν μπορεί να γίνει καμία απολύτως συζήτηση για πώλησή τους παρά μόνο για ξεπούλημα.
Στην κατηγορία που ήδη ξεκίνησα να περιγράφω, ανήκει ο ΟΠΑΠ. Ο οργανισμός-αιμοδότης του ελληνικού αθλητισμού και πολιτισμού, είναι μεταξύ των ελαχίστων που ελέγχονται από το κράτος και εξακολουθούν να εμφανίζουν πολύ μεγάλα κέρδη. Ο ΟΠΑΠ συζητιέται εδώ και πολύ καιρό ως ένα από τα φιλέτα που θα μπορούσε η κυβέρνηση να αξιοποιήσει για να δείξει στην τρόικα ότι προχωράει η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο ΟΠΑΠ προσφέρει κάθε χρόνο 800.000.000 ευρώ στο κράτος. Έσοδο υπερπολύτιμο, το οποίο, μάλιστα, χρησιμοποιήθηκε τα τελευταία τρία χρόνια για να καλύψει πάσης φύσεως τρύπες, σε βάρος του πολιτισμού και του αθλητισμού.
Σε ποια τιμή, λοιπόν, θα μπορούσε να πουλήσει η κυβέρνηση τον ΟΠΑΠ; Πόσα χρήματα θα έπρεπε να εισπράξει προκειμένου να παραχωρήσει τον έλεγχο του ποσοστού της σε μια εισηγμένη που της αποφέρει το προαναφερθέν οικονομικό όφελος.
Ο νέος υφυπουργός Αθλητισμού, Γιάννης Ιωαννίδης, είπε, για παράδειγμα, ότι θα μπορούσε να πωληθεί ο ΟΠΑΠ αν το κράτος εισέπραττε, τουλάχιστον, όσα θα αποκομίσει ως όφελος για μια πενταετία από τον Οργανισμό. Περί τα 4-5 δις ευρώ, δηλαδή.
Ακόμη κι αυτό το τίμημα, που είναι μεγάλο, μπορεί για κάποιους να μοιάζει μικρό. Ωστόσο, νομίζω ότι το ουσιαστικό διακύβευμα για την κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να είναι αν θα πουλήσει τον ΟΠΑΠ ή όχι, αλλά πώς θα δημιουργήσει το νομοθετικό πλαίσιο που θα επιτρέψει να συνυπάρξουν στην ίδια αγορά ο οργανισμός -υπό τον έλεγχο της- και οι υπόλοιπες στοιχηματικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας.
Θα πρέπει η κυβέρνηση να φροντίσει ώστε να αφαιρέσει προνόμια από τον ΟΠΑΠ, για να υπάρξει υγιής ανταγωνισμός, και να ψηφίσει ένα νόμο που δεν θα έχει ως στόχο να ξεζουμίσει τις υπόλοιπες εταιρείες στο χώρο του τζόγου, αλλά να πάρει τους φόρους από τα πέντε δις ευρώ που τζιράρονται και από τα οποία, χρόνια τώρα, δεν παίρνει ούτε ένα ευρώ.
Όσο αυτός ο νόμος δεν ψηφίζεται και δεν εφαρμόζεται, οι πιέσεις για πώληση του ΟΠΑΠ θα αυξάνονται. Ενώ, αν μπούνε νομίμως στην αγορά οι στοιχηματικές εταιρείες, θα χάσει μεν κάποια από τα κέρδη του ο ΟΠΑΠ, αλλά το κράτος θα εισπράττει φόρους από τους ανταγωνιστές του Οργανισμού και αυτό θα είναι ένα σοβαρότατο ισοδύναμο το οποίο θα μπορεί να επικαλεστεί. Όπως, θα μπορεί να επικαλεστεί και τις επενδύσεις που θα κάνουν στην Ελλάδα όλες οι εταιρείες μετά την νομιμοποίησή τους.
Διαβάστε το άρθρο «Υπάρχουν ισοδύναμα για τη μη πώληση του ΟΠΑΠ» στην πηγή: METROSPORT του Δημήτρη Κανελλάκη
