Οι διεκδικήσεις στην πορεία ενός κλάδου καθορίζουν την ευημερία, την ανάπτυξη, την ίδια την ύπαρξη και τη συνέχεια του από γενιά σε γενιά. Έτσι λοιπόν και το σινάφι μας, τα πρακτορεία τυχερών παιγνίων ΟΠΑΠ, ξεκίνησε πριν 55 και πλέον χρόνια την πορεία του στην ελληνική πραγματικότητα. Σύντομα, πέραν της ευρύτατης αποδοχής από την ελληνική κοινωνία χρειάστηκε να δημιουργηθούν ομάδες εκπροσώπησης τόσο με τα κατά τόπους σωματεία όσο και πανελλαδικά με την Ομοσπονδία, με στόχο τη διεκδίκηση καλύτερων όρων και συνθηκών εργασίας από τον κρατικό τότε ΟΠΑΠ.
Ο λεγόμενος «συνδικαλισμός» των πρακτόρων
Μέσα από αυτό το κίνημα εκπροσώπησης δημιουργήθηκαν οι πρώτες διοικήσεις που με πολύ αγώνα έχουν καταφέρει, όλα αυτά τα χρόνια μέχρι και τις ημέρες μας, να κατοχυρώσουν τη θέση μας ως αναπόσπαστο κομμάτι συνεργατών του εκάστοτε ΟΠΑΠ, είτε υπό κρατικό έλεγχο είτε ως ανώνυμης εταιρείας τσέχικων συμφερόντων (όπως είναι σήμερα).
Κι αυτό γιατί πάντα θα υποστηρίζω ότι ο σωστός και άρτιος συνδικαλισμός είναι και θα είναι ο ασφαλέστερος και αποτελεσματικότερος τρόπος να διεκδικήσουμε όσα μας αναλογούν και διασφαλίζουν το μέλλον μας.
Και ως γνωστόν ένα υπερόπλο γίνεται ευεργετικό ή καταστρεπτικό ανάλογα τα χέρια στα οποία υπεισέρχεται. Αυτή η διαρκής μάχη του συνδικαλισμού να δικαιολογήσει την ύπαρξή του, την ακεραιότητά του και την ικανότητά του να δώσει λύσεις και απαντήσεις στα έντονα προβλήματα του κλάδου πολλές φορές πέρασε από λακκούβες αμφισβητήσεων, ενστάσεων, προπηλακισμών και ύβρεων -όχι απαραίτητα άδικα, αλλά με αποτέλεσμα την εξασθένιση της κύριας δύναμης του: Της συμμετοχής των πρακτόρων σε κάθε συλλογική διαδικασία.
Και όλο το παιχνίδι, για να μιλήσω με όρους της δουλειάς, παίζεται σε αυτή την αμφίδρομη και καταλυτική σχέση: ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ – ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ και ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ – ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ. Αυτή η σχέση πλησιάζει το ναδίρ σήμερα από λάθη και των δυο πλευρών. Δεν θα μπω στη διαδικασία να πω ποιος έχει πιο πολύ δίκιο και ποιος άδικο, όχι γιατί δεν έχω την απάντηση, αλλά γιατί δεν πρόκειται να βοηθήσει σε τίποτα στον στόχο που πρέπει να υπάρχει από όλους μας κι αυτός είναι, όπως προείπα, η καλυτέρευση αυτής της σχεδόν κατεστραμμένης σχέσης. Και για να φτιάξει μια σχέση…τα λόγια είναι περιττά, ενώ οι πράξεις απαραίτητες…
Καθώς λοιπόν οι καιροί αλλάζουν, αντιλαμβάνεται και ο ελάχιστα σκεπτόμενος ότι στην πραγματικότητα του σήμερα το μόνο που έχει μείνει ίδιο είναι η ιδιότητα μας ως πράκτορες ΟΠΑΠ. Νέοι, ιδιώτες ιδιοκτήτες, νέοι πράκτορες, νέες συμβάσεις συνεργασίας, νέες συνθήκες οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές. Τα πάντα νέα, άγνωστα και εντελώς απαιτητικά. Άρα… Ο μόνος τρόπος για να μείνουμε ενήμεροι έτσι ώστε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις νέες προκλήσεις είναι ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ.
Τι σημαίνει αλλάζω σε επίπεδο πράκτορα και τι σε επίπεδο ομοσπονδίας όμως: Μια και ο πράκτορας είναι αυτός που καταρτίζει, στηρίζει και πολεμάει για την ομοσπονδία και το κοινό καλό, ενώ η ομοσπονδία είναι αυτή που πρέπει να εμπνέει όλους τους υπό τη σκέπη της πράκτορες για νέους αγώνες και κατακτήσεις. Όπως καταλαβαίνει και ο πιο αδαής, όλα αυτά βρίσκονται έτη φωτός μακριά από την όποια κι ελάχιστη υλοποίηση.
Ως υπέρμαχος λοιπόν της δύναμης της μονάδας ως μοχλού αλλαγής, θα ξεκινήσω από τον πράκτορα: Αγαπητέ συνάδελφε κάτσε ένα βράδυ, όπως τελειώνεις την απαιτητική για το μεροκάματο ημέρα σου ή το επόμενο πρωινό ξεκούραστος και σκέψου τους τρόπους που εκφράζουν εσένα προσωπικά, που μπορείς ενεργά να υποστηρίξεις την ομοσπονδία. Όχι γιατί το αξίζει, όχι γιατί σε έχει εμπνεύσει να το κάνεις, όχι γιατί θα κερδίσεις κάτι ατομικά, όχι με την μη συμμετοχή σου, και σίγουρα όχι μόνο με το ένα ευρώ ανά εκκαθαριστικό… αλλά γιατί η συλλογική εκπροσώπηση ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΕΙΣ να γίνεται ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ!
Και αγαπητοί συνσυνδικαλιστές ας καθίσουμε ένα βράδυ μετά την απαιτητική για το μεροκάματο ημέρα μας ή το επόμενο πρωί ξεκούραστοι να βρούμε και να αλλάξουμε τους λόγους και τις πρακτικές που μας απαξίωσαν στα μάτια τους.
Όχι για τη «ζεστασιά» της καρέκλας, αλλά γιατί έχουμε σχέδιο, όχι γιατί είναι «δικοί» μας αλλά γιατί στον δρόμο των διεκδικήσεων δεν μας περισσεύει κανείς. Όχι γιατί θα κερδίσουμε κάτι ατομικά, αλλά μέσα από το σύνολο. Όχι γιατί είναι παλιοί, αλλά γιατί είναι άξιοι και μαζί με τους νέους θα φτιάξουν τη νέα γενιά με όραμα. Και σίγουρα όχι για να τους θυμόμαστε σε κάθε εκλογική περίοδο….
Διαβάστε το άρθρο “Σχέσεις εξ αίματος, αιματηρές σχέσεις…” του Απόστολου Ντιβανίδη, μέλους ΕΠΠΑΠ, αντιπροσώπου ΠΟΕΠΠΠ στην πηγή “1-2-Χ”
