Η πώληση του ΟΠΑΠ είναι παράδειγμα ιδιωτικοποίησης προς αποφυγή. Μια κερδοφόρα επιχείρηση παραχωρήθηκε σε ιδιώτες, με τίμημα που αντιστοιχεί σε κέρδη 2 ετών. 0 διαγωνισμός τελικώς περιορίστηκε σε δύο προσφορές, αλλά μόνο η μία κρίθηκε ότι πληροί τις προϋποθέσεις της προκήρυξης. Τελικώς, ο ΟΠΑΠ φαίνεται να περνά στα χέρια των επιχειρηματιών φίλων και χρηματοδοτών του πρωθυπουργού, σε αυτούς που ήδη είχε προαναγγελθεί.
Στη χαμηλή τιμή του ενός, οι φίλοι του πρωθυπουργού παίρνουν τρία: τον ΟΠΑΠ, το βιντεολόττο και τα κρατικά λαχεία! Ο Σαμαράς θα επιχειρήσει να δημιουργήσει κλίμα ότι… έρχονται επενδυτές! Αλλά η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας (και μάλιστα με αδιαφάνεια και όρους επιβλαβείς για το δημόσιο συμφέρον) δεν συνιστά επένδυση. Μάλλον για αποεπένδυση πρόκειται, αν συνυπολογιστούν οι οικονομικές επιπτώσεις εξαιτίας της ανεξέλεγκτης επέκτασης του τζόγου σε συνθήκες Βαθιάς οικονομικής κρίσης και απόγνωσης.
Η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει την πώληση του ΟΠΑΠ ως αντιπερισπασμό για να περάσει στη Βουλή το πολυνομοσχέδιο με το οποίο ψηφίζονται οι απολύσεις στο Δημόσιο, το «χαράτσι» (και μάλιστα με «παράθυρο» ο υπολογισμός να γίνει με τις νέες αντικειμενικές αξίες), οι ρυθμίσεις για τις Βεβαιωμένες οφειλές στο Δημόσιο.
Οι ρυθμίσεις για τα ιδιωτικά δάνεια έχουν συρρικνωθεί.
Η τρικομματική πλειοψηφία στη Βουλή παρουσιάζει ρωγμές. Τα ψέματα και οι υπεκφυγές τελειώνουν. Η υπερψήφιση μέτρων, κι αυτή τη φορά με την επίκληση του κινδύνου της χρεωκοπίας, καθιστά ακόμη πιο ανυπόληπτη την κυβέρνηση. Οι μικρότεροι εταίροι συμπιέζονται από την «ιμπεριαλιστική» τακτική Σαμαρά, ο οποίος μετατρέπει μεθοδικά την τρικομματική σε μονοκομματική κυβέρνηση, ελέγχει απόλυτα τους κρίκους του κρατικού μηχανισμού και προετοιμάζεται για καλοκαίρι προεκλογικών υποσχέσεων ή και παροχών. Για εμπόριο ψήφων και ελπίδων.
Η διαχείριση του προγράμματος των επιδοτούμενων 100.000 θέσεων εργασίας βρίσκεται πίσω από την κρίση που δημοσιοποιήθηκε χθες με την απαιτηθείσα παραίτηση του διοικητή του ΟΑΕΔ. Ο Σαμαράς προ εβδομάδος νομοθέτησε θέσεις υπουργών αναπληρωτών, ώστε να ντουμπλάρει και να μαρκάρει υπουργούς που ανήκουν στους δύο μικρότερους εταίρους και ειδικότερα στην επιρροή της ΔΗΜ.ΑΡ.. Η αξίωση είναι η τρικομματική κυβέρνηση να ελέγχεται πλήρως από το μεγαλύτερο κόμμα. Και στις εκλογές, Π ΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. ουσιαστικά να δορυφοροποιηθούν γύρω από τη Ν.Δ.
Πίσω από τις ιδιωτικοποιήσεις κρύβονται, συνήθως, διάφορα… ανταλλάγματα! θα έχει ενδιαφέρον να δούμε εάν η νέα γενιά επαπειλούμενων σκανδάλων θα κουκουλωθεί εν ονόματι της υπέρτατης αξίας της «πολιτικής σταθερότητας».
Διαβάστε το άρθρο «Πάρτι φίλων, εμπόριο ψήφων» στην πηγή: ΑΥΓΗ
