Ακόμη μία αγωνιστική περίοδος έφτασε πλέον στο τέλος της, με το καλοκαίρι να είναι μπροστά μας και τις σκέψεις που έρχονται στο μυαλό μας έχουν να κάνουν, κατά κύριο λόγο, με όλα όσα ευχάριστα ή δυσάρεστα σημαντικά γεγονότα μας σημάδεψαν κατά τους τελευταίους κρίσιμους μήνες. Το ταμείο για άλλους μπορεί να είναι θετικό και να ατενίζουν την επόμενη ημέρα με προσμονή ακόμη καλύτερων αποτελεσμάτων. Υπάρχει οπωσδήποτε και ένα άλλο κομμάτι συναδέλφων, το οποίο είδε αρνητικό πρόσημο στο «ταμείο» του και βλέπει με μεγάλο σκεπτικισμό το γενικότερο μέλλον του, αλλά και το κλαδικό – επαγγελματικό του αύριο. Θα πει κάποιος ότι εξαρτάται από το πώς βλέπεις το κλασικό και διαχρονικό «ποτήρι»: Μισοάδειο ή μισογεμάτο. Ότι είναι θέμα χαρακτήρα και ψυχολογίας του καθενός από εμάς. Σωστό, εν μέρει, κι αυτό.
Μήπως, όμως, η κύρια ευθύνη για την καλή μας διάθεση και την ανεβασμένη ή μη ψυχολογία, βρίσκεται στα γεγονότα τα οποία έλαβαν χώρα την προηγούμενη σεζόν;
Τι να πρωτοθυμηθείς… Υπάρχουν σήμερα -δυστυχώς- συνάδελφοι με κλειστά πρακτορεία επειδή εκτέλεσαν, από τη θεσμική τους θέση, τις επιταγές γενικών συνελεύσεων. Τραγικό. Αλήθεια, τι άλλες εναλλακτικές είχαν; Εμείς όλοι, τι θα πράτταμε αν ήμασταν σε αυτήν τη θέση; Οι συγκεκριμένοι δεν αρνήθηκαν τις ευθύνες τους, μπήκαν εμπρός απ’ όλους μας και τους αρνούνται το δικαίωμα της συνεργασίας -εργασίας- και εντέλει της αξιοπρεπούς επιβίωσης.
Να θυμηθείς το θέμα με τις νέες συμβάσεις: Υπάρχουν συνάδελφοι οι οποίοι δεν υπέγραψαν τη νέα προτεινόμενη σύμβαση με τον «Οργανισμό» – Εταιρεία (πλέον) και βεβαίως υπάρχουν και αυτοί που την αποδέχτηκαν και είναι οι περισσότεροι τώρα. Τι θα γίνει από εδώ και πέρα; Πώς θα μπορέσουμε να στηρίξουμε θεσμικά, όπως έχουμε την υποχρέωση, ΟΛΟΥΣ τους συναδέλφους μας; Να διεκδικήσουμε δυναμικά τα δίκαια και διαχρονικά πανανθρώπινα αιτήματα για καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερες απολαβές, ευνοϊκότερους όρους συνεργασίας κλπ. Κακά τα ψέματα, με τη νέα σύμβαση συνεργασίας μάς αφαιρούνται όλα σχεδόν τα «όπλα», με τα οποία απαιτούσαμε, διεκδικούσαμε και πετυχαίναμε τους στόχους μας.
Πόσο δυναμικές και αποτελεσματικές διεκδικήσεις μπορούμε να έχουμε έναντι κυρίως της Εταιρείας (και όχι μόνο) όταν αυτοί πολύ εύκολα μπορούν «να τραβήξουν το χαλί» κάτω από τα πόδια μας την ώρα της διαπραγμάτευσης και της διεκδίκησης; Όταν όλοι θα έχουν κατά νου την έγνοια, να μην πω φόβο, μην τυχόν και το «παρακάνουν» με αποτέλεσμα να «θέσουν εαυτόν και πρακτορείο» εκτός πλαισίου συνεργασίας… Με τον αναντίρρητο λοιπόν ανωτέρω φόβο να σκιάζει, να επηρεάζει, να δηλητηριάζει και ουσιαστικά να εξουσιάζει από τούδε και στο εξής τη συνδικαλιστική, κοινωνική διεκδίκηση των «δικαίων μας», μικρές νομοτελειακά είναι και οι πιθανότητες αίσιας έκβασης των μελλοντικών διεκδικήσεων.
Φυσικά το όλο ζήτημα είναι και μείζον πολιτικό, με τις κυβερνητικές ευθύνες να είναι πολύ μεγάλες. Κρίμα που δεν υπάρχει ο χώρος αυτήν τη φορά να το αναλύσουμε περαιτέρω. Θα επανέλθουμε, όμως, όταν μας το επιτρέψουν οι συγκυρίες και η φιλοξενία του μέσου αυτού, το οποίο εδώ και χρόνια στέκεται κοντά στον συνάδελφο πράκτορα και τα καθημερινά του προβλήματα.
Τελικά το σκεφτήκατε καθόλου; Το ποτήρι πώς σας φαίνεται, μισοάδειο ή μισογεμάτο;
Διαβάστε το άρθρο με τίτλο ”Μας αφαιρούνται όλα σχεδόν τα «όπλα», με τα οποία διεκδικούσαμε και πετυχαίναμε τους στόχους μας” του Κωνσταντίνου Γουνά μέλος σωματείου πρακτόρων Θεσσαλονίκης – Χαλκιδικής, μέλους ΕΕΘ, Αντιπροσώπου ΟΕΘ, μέλους Δ.Σ. ΠΟΕΠΠΠ στη πηγή ”1-2-Χ”
