Στην προηγούμενη έκδοση διερευνώντας τις πρόσφατες προσφυγές κατά του νόμου περί τυχερών παιχνιδιών (4002/2011), προσπαθήσαμε να ερμηνεύσουμε τις εξελίξεις με δεδομένο
ένα επερχόμενο «κύμα προσφυγών» και ενδεχομένως οικονομικών κυρώσεων για το ελληνικό κράτος.
Ας σημειωθεί ότι ο όρος «οικονομικές κυρώσεις» χρησιμοποιείται από τη στήλη δημοσιογραφικά κι όχι αυστηρά νομικά. Δεν εννοούμε δηλαδή μόνο τα πρόστιμα που πιθανότατα θα μας επιβληθούν, αλλά και τις χαμένες οικονομικές ευκαιρίες από συμφωνίες, συγχωνεύσεις, επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις και άλλα προγράμματα της EE που θα «παγώσουν» στην Ελλάδα είτε γιατί εκκρεμούν προσφυγές κατά του νόμου είτε γιατί κάποιο άρθρο του έχει κριθεί άκυρο μετά την εκδίκαση κάποιας προσφυγής.
Οι προσφυγές κατά της Ελλάδος μοιάζουν πιθανό «κουτί της Πανδώρας» που θα φανερώσει όλα τα κακώς κείμενα του δύσκαμπτου νομικού περιβάλλοντος, μιας οικονομίας που βρίσκεται σε ύφεση ακριβώς επειδή δεν υπάρχει (χρόνια τώρα) το κατάλληλο νομικό περιβάλλον νια ανάπτυξη, επιχειρηματικότητα και αξιοποίηση των διεθνών ευκαιριών.
Τέλος, πέρα από το οικονομικό κόστος, με τις προσφυγές πλήττεται και η αξιοπιστία της χώρας σε μια περίοδο που η σημασία της Ελλάδας για την EE δεν οφείλεται στο κύρος της αλλά στις… ζημιές που μπορεί να προκαλέσει ακριβώς λόγω της αναξιοπιστίας της! Οι διαπιστώσεις αυτές δεν έχουν καμιά αξία αν δεν λειτουργούν ως παράδειγμα προς αποφυγή. Αποφυγή αποτυχημένων πολιτικών και πρακτικών αλλά και αποφυγή της προχειρότητας. Ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον η πολιτική γύρισε σελίδα με τη χθεσινή τοποθέτηση του Λουκά Παπαδήμου ως πρωθυπουργού της συναίνεσης των κομμάτων.
Όσα εμπόδια και να υπήρχαν, όποια οικονομική συγκυρία και να επικρατούσε, όποια παράταξη και να ήταν στην κυβέρνηση δεν θα είχαμε τέτοια αναποτελεσματικότητα στη νομοθεσία περί τυχερών παιγνίων αν υπήρχε ένα επιμελημένο και εφαρμόσιμο σχέδιο.
Στο θέμα των τυχερών παιχνιδιών η Βουλή των Ελλήνων εξακολουθεί να λειτουργεί «περιστασιακά» και με καθυστέρηση χάνοντας το δάσος προκειμένου να βρέξει ένα δέντρο που έχει ήδη καεί.
ΑΝ, ΑΝ, ΑΝ υπήρχε σχέδιο για νομική μεταρρύθμιση στον τομέα των τυχερών παιχνιδιών ώστε να προκύψει δημόσιο όφελος, η νομική προπαρασκευή δεν θα έπρεπε να ξεκινήσει ούτε από τα διαδικτυακά ούτε από τα επίγεια καζίνο, αλλά από τα… «θαλάσσια» και τα τουριστικά.
Δυστυχώς ή ευτυχώς ένα μεγάλο μέρος της εθνικής μας ταυτότητας, της διεθνούς μας εικόνας, του εισοδήματος και των ευκαιριών της χώρας για προβολή και πρόοδο… βρίσκεται στη θάλασσα. Μίνι καζίνο ή Gaming halls, VLTS κι όλα αυτά θα είχαν μεγαλύτερο νόημα αν ξεκινούσαν από την ακτοπλοΐα και τα κρουαζιερόπλοια.
Η πραγματική ευκαιρία ανάπτυξης που θα μπορούσε να προσφέρει το ελληνικό κράτος στον ΟΠΑΠ χωρίς να κατηγορηθεί για ευνοιοκρατία είναι η δημιουργία νομικού περιβάλλοντος ικανού για την προβολή της εταιρείας στο εξωτερικό μέσα από τον ελληνικό τουρισμό.
Αναφερόμαστε σε υπηρεσίες τυχερών παιχνιδιών που θα στοχεύουν ΠΡΩΤΙΣΤΟΙ στον τουρίστα (στη γλώσσα του, τα παιχνίδια που ξέρει κλπ). Τα πλοία είναι μόνο ένα απλό, αλλά όχι τυχαίο παράδειγμα. Στη γειτονιά το gaming hall στοχεύει στον κάτοικο της περιοχής.
Στο πλοίο, η πελατειακή βάση είναι ο επισκέπτης.
Αυτόματα περιορίζεται ο κίνδυνος εθισμού λόγω μειωμένης συχνότητας. Παράλληλα, η επιτήρηση στο θέμα των ανηλίκων καθίσταται ευκολότερη και αποτελεσματικότερη.
Από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι δυνατόν να υφίσταται μονοπώλιο στη βάση της αναβάθμισης των υπηρεσιών τουρισμού (δεδομένη κοινωνική ανάγκη για την Ελλάδα και ζητούμενο της Λευκής Βίβλου). Αν δηλαδή το ελληνικό κράτος μπορούσε (νομοθετικά) να διευκολύνει ή και να ενθαρρύνει μια μακρόχρονη συνεργασία ΟΠΑΠ – κοινοπραξιών εφοπλιστών δεν θα μπορούσε να γίνει προσφυγή για την αποκλειστικότητα.
Στην περίπτωση του παραδείγματος μας, το ελληνικό δημόσιο απλώς θα νομοθετούσε για τη διαδικασία ανάδειξης (διαγωνισμό ή ότι άλλο) του φορέα που θα μπορούσε να «προβάλλει επαρκέστερα τον ελληνικό τουρισμό» και η ΟΠΑΠ Α.Ε. θα έπαιζε εντός έδρας χωρίς αντίπαλο αλλά και χωρίς… ενστάσεις.
Όμως, όλα αυτά ξεκινούν από ένα Αν: ΑΝ υπήρχε σχέδιο. Μα αν υπήρχε έστω και ένας στοιχειώδης σχεδιασμός, οι πρώτοι που θα έβλεπαν όφελος έστω και μακροπρόθεσμα είναι οι πράκτορες του ΟΠΑΠ.
Έχουμε ξαναγράψει στο παρελθόν πως οποιαδήποτε προσπάθεια ανάπτυξης της ΟΠΑΠ Α.Ε. δεν μπορεί να αγνοεί το οπλοστάσιο του φυσικού δικτύου που την καθιέρωσε. Στην ιστορία των επιχειρήσεων κανείς δεν πρόκοψε ρίχνοντας πέτρες στο πηγάδι που τον πότισε ειδικά μάλιστα όταν το πηγάδι «τραβάει» ακόμα. Κι όμως, ακόμα και σε μια (σχεδόν απροκάλυπτη) αθέμιτη (για τους προσφεύγοντες) προσπάθεια εύνοιας της ΟΠΑΠ Α.Ε. το ελληνικό κράτος δεν καταφέρνει να κερδίσει ούτε καν την συμπαράσταση του δικτύου της εταιρείας. Μήπως κι αυτό ήταν… μέρος σχεδίου;
Το «περιστασιακό» είναι η λέξη που περιγράφει καλύτερα το πώς αντιμετώπισε η πολιτεία το θέμα. Χωρίς σχέδιο. Για λόγους διεκπεραίωσης. Επειδή το πρόστιμο, επειδή οι πιέσεις, επειδή το διαδίκτυο, επειδή το ΔΝΤ… κάνουμε κι ένα νόμο! Όμως, έχει περάσει η εποχή που οι συνέπειες έπαιρναν αναβολή για μια 10ετία. Η Ευρωπαϊκή σύγκλιση είτε από μόνη της είτε ως μέρος της παγκοσμιοποίησης κινείται με έναν σχετικά αργό ρυθμό σε επίπεδο θεσμών και νομοθεσίας, αλλά με έναν φρενήρη ρυθμό σε επίπεδο τεχνολογικών και οικονομικών εξελίξεων.
Αν δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε την Ευρώπη ούτε εκεί που προχωράει με ρυθμούς χελώνας πώς θα την προλάβουμε εκεί που τρέχει; Σε κάθε περίπτωση οι προσφυγές και οι αλλεπάλληλες δίκες για τις οποίες είχαμε προειδοποιήσει προ διετίας, βρίσκονται ήδη προ των πυλών. Τώρα πια η μόνη ελπίδα για μια δίκαιη και αποτελεσματική ρύθμιση των τυχερών παιχνιδιών στην Ελλάδα, είναι η ένταξη του θέματος σ’ έναν γενικότερο σχεδιασμό ανασυγκρότησης της χώρας.
Αφού η πολιτεία (δηλαδή οι πολιτικοί) προσδιορίσουν τον ρόλο που επιζητούν για τα τυχερά παιχνίδια στην οικονομία και την κοινωνία, οι νομοθέτες (δηλαδή πάλι οι πολιτικοί) θα πρέπει να εντάξουν τους επί μέρους στόχους αυτού του σχεδίου σε νομοσχέδια must pass έτσι ώστε να μη χαθεί κι άλλος χρόνος.
Ωστόσο, αυτό το σκεπτικό του «κατεπείγοντος» μπορεί να γίνει μπούμερανγκ χωρίς την άγρυπνη παρατήρηση όλων μας. Πρακτορεία, παίκτες, δημοσιογράφοι, μπλόγκς και επιχειρήσεις μπορεί να διαφωνούν σε πολλά επιμέρους ζητήματα, συμφωνούν, όμως σίγουρα σε ένα: Όχι άλλοι νόμοι που δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα βιωσιμότητας.
Έχουμε που έχουμε πρόβλημα εφαρμογής στους νόμους, αν μας επιστρέφονται και κάθε τόσο για «ρεκτιφιέ» δεν θα μείνει κανείς που να ξέρει τι ισχύει και τι δεν ισχύει σ’ αυτόν τον τόπο.
Βέβαια, προς το παρόν, η ειδησεογραφία είναι ξεκάθαρη στο ελληνικό θέμα με τα «φρουτάκια». Η σύμβαση υπογράφηκε, η ΟΠΑΠ Α.Ε. μετέφερε 474 εκατομμύρια ευρώ στα κρατικά ταμεία και άρχισε να μετρά ανάποδα το 12μηνο για τη δραστηριοποίηση και των ιδιωτών στην αγορά.
Όσο για την ΟΠΑΠ Α.Ε., οι πληροφορίες τη θέλουν να «τρέχει» τα gaming halls με νέο brand name.
Μήπως άραγε τους κάνει το «Fruit of the Boom» που και ως branding είναι αναγνωρίσιμο και το τελευταίο συνθετικό του έχει άμεση σχέση με τις συνέπιες που θα έχει η εξάπλωση των «νέων φρούτων» στην ανοχύρωτη από θεσμικές δομές ελληνική κοινωνία;
Διαβάστε το άρθρο «FRUIT OF THE BOOM» στην πηγή: 1-2-Χ ΜΠΟΥΚ
