Στον υπόλοιπο κόσμο λένε ότι το ποδόσφαιρο είναι το «μπαλέτο της εργατικής τάξης». Στην Ελλάδα αποδεικνύεται ότι ακόμα και το «μπαλέτο» μπορούμε άνετα να το καταντήσουμε «μπορντέλο»…
Και γιατί παρακαλώ το ποδόσφαιρο να διέφερε από άλλες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας; Όπως εκεί επικρατεί ο νόμος του ισχυρού, του «λεφτά», του έχοντα «άκρες», μαγκιά, κουμπούρια και έναν στρατό μπράβων ή υποτακτικών, επίσημων και ανεπίσημων, να καθαρίζει για πάρτη του, έτσι και στην μπάλα συμβαίνουν τα ανάλογα.
Χρόνια ολόκληρα ο κόσμος του ποδοσφαίρου, οι φίλαθλοι, η «πιάτσα», γνωρίζουν ακόμα και λεπτομέρειες για τη δράση κυκλωμάτων στην μπάλα, «φαρμακοποιών» με τον μανδύα προπονητή ή παράγοντα, ή συνεννοήσεις για στημένα ματς.
Όμως επικρατεί η ανάγκη αποθέωσης του ισχυρού, του μάγκα παράγοντα που στήνει παιχνίδια, δέρνει αντιπάλους και, ενίοτε, όπως αποκαλύπτεται, ποντάρει υπέρ — ή ακόμα και εις βάρος — της ομάδας του.
Κάποτε, σε μία συνάντηση οργανωμένων οπαδών του Παναθηναϊκού με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη, κάποιοι εκ των παρισταμένων τον «κατηγόρησαν» ότι δεν κάνει τίποτε για να προστατέψει την ομάδα από τις κακές διαιτησίες. Τι του ζητούσαν να κάνει δηλαδή; Να «πιάσει» κι αυτός τους διαιτητές, να βάλει μπράβους να τρομοκρατήσουν τους αντιπάλους ή και το διαιτητικό τρίο, να «πιάσει» ποδοσφαιριστές της αντίπαλης ομάδας για να έχουν μειωμένη απόδοση. Business as usual δηλαδή για τον υπόλοιπο… αγγελικά πλασμένο κόσμο του ποδοσφαίρου. Εκείνος δεν δέχτηκε να μπει σε τέτοιες λογικές, όπως και ελάχιστοι άλλοι «παράγοντες» που πέρασαν από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αποχώρησαν, ουσιαστικά, αφήνοντας τη θέση τους σε άλλους, πιο «μάγκες» και «ψαγμένους», που συμμαχούσαν και με τον διάολο για να πετύχουν τον σκοπό τους.
Η εξέδρα όμως αυτούς αποθέωνε. Τον υπόκοσμο και τις μεθόδους του, τους «μάγκες» με τα κουμπούρια και τους μπράβους, τα στημένα ανθρωπάκια που δέχονται να τους βρίζουν την οικογένεια κάθε Κυριακή για να κάνουν τους διαιτητές, τους «μιλημένους» ή και ντοπαρισμένους, κατά πως φαίνεται, παίκτες που θα πουλούσαν και τη μάνα τους για μερικές χιλιάδες ευρώ παραπάνω…
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας, όσοι τουλάχιστον αποθεώσαμε, ως οπαδοί ή και ως δημοσιογράφοι ακόμα, τέτοιες περιπτώσεις. Η Ελλάδα έχει (και) το ποδόσφαιρο που της αξίζει.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
