Η τρόικα χαρίζει τον ΟΠΑΠ και ο Σαμαράς χτενίζεται παιχνίδι. Σκληρά παζάρια εξελίσσονται στο πολιτικό και οικονομικό
παρασκήνιο για το πού θα κάτσει το τζακ ποτ της πώλησης του ΟΠΑΠ, αφού οι συγκρούσεις μεταξύ επιχειρηματικών ομίλων δίνουν και παίρνουν αυτές τις μέρες.
Τα κρυφά ραντεβού, που πραγματοποιούνται σε σπίτια πλησίον του Μεγάρου Μαξίμου, στον Αστέρα Βουλιαγμένης και στα κεντρικά γραφεία του ΟΠΑΠ, θα καθορίσουν σε σημαντικό βαθμό ποιοι θα κερδίσουν την παρτίδα.
Από τη μια ο Σαμαράς θέλει να κλείσει το ντιλ με όσο το δυνατόν υψηλότερο τίμημα και από την άλλη πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα σε σκληρούς διεκδικητές, με κάποιους από τους οποίους είχε διαχρονικές φιλικές σχέσεις.
Μια ακόμα σημαντική παράμετρος είναι η στάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού την Κυριακή η «Αυγή» με πρωτοσέλιδο θέμα επετέθη κατά του επιχειρηματία Δημήτρη Μελισσανίδη ανοίγοντας μέτωπο σύγκρουσης, με δικαστικές και πολιτικές κόντρες που λέγεται ότι θα ακολουθήσουν.
Όλα αυτά γίνονται σε μια περίοδο που οι εισαγγελείς παρακολουθούν τα διαδραματιζόμενα, ξεσκονίζουν φακέλους πρωταγωνιστών και δεν θα διστάσουν να παρέμβουν αν διαπιστώσουν ότι ακολουθούνται μη σύννομες διαδικασίες. Ας τα δούμε όμως όλα αναλυτικά.
Σκάνδαλο
Η σύγκρουση Κόκκαλη και Μελισσανίδη για τον μελλοντικό έλεγχο του ΟΠΑΠ (αναλυτικά το ρεπορτάζ στις σελίδες 16-17) εξελίσσεται στη σκιά ενός πραγματικού σκανδάλου, που δεν είναι άλλο από το εξευτελιστικό τίμημα της πώλησης του ποσοστού του Δημοσίου στον χρυσοτόκο οργανισμό.
Το επιδιωκόμενο τίμημα, γύρω στο 1 δισ. ευρώ, δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να θεωρηθεί ότι αντιπροσωπεύει την πραγματική αξία του οργανισμού. Έτσι από τη μια πλευρά ο όποιος «τυχερός» θα κάνει μια άνετη και ταχύτατη απόσβεση των κεφαλαίων τα οποία θα «επενδύσει» χωρίς κανένα ρίσκο, ενώ από την άλλη το Ελληνικό Δημόσιο θα στερηθεί για πολλά χρόνια πολύτιμους πόρους, οι οποίοι θα αποτελούσαν ανάσα για τα δημόσια ταμεία.
Όπως εύκολα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί, σε «ομαλές» εποχές, χωρίς τρόικες και μνημόνια, η κατηγορία για απιστία κατά του Δημοσίου θα ήταν ήδη έτοιμη, πριν καν καταλήξει η διαδικασία πώλησης. Και οι πύλες του Κορυδαλλού θα περίμεναν ορθάνοιχτες όσους βάλουν την υπογραφή τους στο ξεπούλημα (εδώ ο όρος αποκτά όλη του τη σημασία) του μεγάλου οργανισμού.
Αν μάλιστα συμπεριλάβουμε και την πώληση των ΕΛΠΕ έναντι του ιδίου περίπου τιμήματος, τότε εύκολα μπορεί κάποιος να συμπεράνει ότι το αμέσως επόμενο διάστημα θα συντελεστεί μια από τις μεγαλύτερες οργανωμένες μεταφορές πλούτου της μνημονιακής και όχι μόνο – περιόδου.
Πέραν αυτών, όμως, μεγάλο ζήτημα παραμένει η τύχη των χορηγιών του ΟΠΑΠ προς τον αθλητισμό και τον πολιτισμό, οι οποίες αιμοδοτούσαν και συντηρούσαν εν ζωή έναν πολύ μεγάλο αριθμό δράσεων και σωματείων, που τώρα, αν δεν διασφαλιστούν οι πόροι τους, θα καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος.
Ο «διαιτητής»
Σε όλη αυτή τη διαδικασία η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός παίζουν τον ρόλο του διαιτητή σε ένα παιχνίδι το οποίο είναι ήδη στημένο από τους δανειστές και την τρόικα τους, ανίκανοι – ή, ίσως, και απρόθυμοι – να βάλουν ένα τέλος σε μια διαδικασία εξευτελιστική για ό,τι έχει απομείνει από την καταρρακωμένη έννοια της εθνικής κυριαρχίας.
Στην κυβέρνηση γνωρίζουν πολύ καλά ότι η επιχειρηματική σύγκρουση για την κατάληξη του ΟΠΑΠ, που εξελίσσεται με όλη τη διαθέσιμη δύναμη πυρός, μπορεί να πυροδοτήσει και άλλες εξελίξεις, με πρώτη και καλύτερη την αναδιάταξη και την αναδιανομή ισχύος μεταξύ των μεγαλύτερων – εγχώριων και μη – επιχειρηματικών συμφερόντων που δραστηριοποιούνται ή ετοιμάζονται να παίξουν χοντρό παιχνίδι στην Ελλάδα.
Από την πλευρά του ο Σαμαράς κέρδισε τις εκλογές και ανέλαβε την πρωθυπουργία με την ψευδή και παραπλανητική υπόσχεση περί «επαναδιαπραγμάτευσης», αλλά σύντομα αποκαλύφθηκαν δύο απλές αλήθειες, οι οποίες επιβεβαιώνονται κατ’ επανάληψη έως και σήμερα, λίγους μόνο μήνες μετά τις εκλογές του Ιουνίου:
♦ Ο ίδιος και ο αρμόδιος επ’ αυτού ποτε τόλμησαν, ο καθένας στο δικό του επίπεδο, να θέσουν πέραν του δουλοπρεπούς ψιθύρου, οποιοδήποτε πραγματικό, ποσοτικοποιημένο και με ρεαλιστικούς στόχους αίτημα επαναδιαπραγμάτευσης.
♦ Οι δανειστές, «εταίροι», «διασώστες» κ.λπ. ουδέποτε τους άφησαν ανάλογο περιθώριο, παραπέμποντας τους συνεχώς σε ένα απώτερο και απροσδιόριστο μέλλον. Αντιθέτως, κρατώντας τους δέσμιους των μνημονιακών «γραφών», τους εκβιάζουν δόση με τη δόση να ολοκληρώσουν όλα όσα είχαν συμφωνηθεί από το πρώτο κιόλας μνημόνιο, τα οποία κατ’ επανάληψη έχετε διαβάσει στο «Π» τα τελευταία τρία χρόνια.
Ο ρόλος επομένως που έχει απομείνει στον Σαμαρά, τους κυβερνητικούς εταίρους του Βενιζέλο και Κουβέλη και τους υπουργούς τους είναι αυτός του «διαιτητή» σε ένα παιχνίδι εξ αρχής στημένο.
Ο πρωθυπουργός λοιπόν σε αυτή τη φάση έχει μόνο δύο στόχους:
- Ο πρώτος είναι να διατηρήσει τον ί έλεγχο της απόφασης για τον νέο ιδιοκτήτη του ΟΠΑΠ και ταυτόχρονα να ολοκληρώσει τη διαδικασία της πώλησης πριν οι δανειστές υλοποιήσουν την απόφασή τους να την αναλάβουν οι ίδιοι – και φυσικά να αποφασίσουν ποιος θα πάρει τζάμπα το τεράστιο φιλέτο. Τα λεφτά θα είναι πολλά τα επόμενα χρόνια και ο καθένας θα ήθελε να έχει – έστω διά της πλαγίας – λόγο για τον τρόπο με τον οποίο θα διατίθενται έστω και τα ψίχουλα από το μεγάλο φαγοπότι.
- 0 δεύτερος είναι να ελέγξει, κατά το δυνατόν, την επίδραση που θα έχει αυτή η νέα μεγάλη μεταφορά πλούτου στο μιντιακό σύστημα, το οποίο μέχρι τώρα έχει καθοριστικό ρόλο στην επιβίωση του μνημονιακού συστήματος εξουσίας και στην επιβολή της θέλησης των δανειστών.
Δεν είναι τυχαία η ανησυχία και η παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ μέσω της «Αυγής» την περασμένη Κυριακή και του συσχετισμού της υπόθεσης του ΟΠΑΠ με συμβούλους του Σαμαρά και την προσπάθεια να ελεγχθεί το μιντιακό τοπίο, την οποία θα δείτε και στις σελίδες 8-9.
Με άλλα λόγια η υπόθεση αυτή ξεφεύγει από το όριο της επιχειρηματικής σύγκρουσης και αγγίζει ευθέως το νέο οικονομικό, πολιτικό και μιντιακό σύστημα εξουσίας, το οποίο ήδη διαμορφώνεται με την «ευγενή χορηγία της τρόικας χωρίς την υψηλή έγκριση της οποίας τίποτε δεν γίνεται πλέον στην Ελλάδα…
Διαβάστε το άρθρο «Σκληρά παζάρια εξελίσσονται» στην πηγή: ΠΟΝΤΙΚΙ
