Τυχερά παιχνίδια στο κέντρο των πόλεων υπάρχουν στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου και, υπό αυτήν την οπτική, δεν είναι δα και έγκλημα να γίνει και στην Ελλάδα ό,τι γίνεται στην Αγγλία, την Ολλανδία και τη Δανία.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είμαστε αδαείς και δεν ξέρουμε επακριβώς πόσες οικογένειες θα εξαθλιωθούν ακόμη περισσότερο από τα φρουτάκια που θα πλημμυρίσουν τη χώρα και πόσοι άνθρωποι θα χάσουν κι εκείνα τα ελάχιστα ευρώ που έχουν στο πορτοφόλι τους. Γι’ αυτό δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία.
Όπως δεν υπάρχει και αμφιβολία για την ποιοτική σύνθεση των ανθρώπων οι οποίοι θα παίζουν «στα μηχανάκια». Άνεργοι, μεροκαματιάρηδες και χαμηλόμισθοι θα είναι η μεγάλη πλειοψηφία όσων θα «περνάνε την ώρα τους» σε αυτά τα μαγαζιά και αυτό το ξέρουν οι κύριοι που αποφάσισαν να ανοίξουν τώρα την αγορά. Ξέρουν οι υπουργοί και οι συντάκτες του πολυνομοσχεδίου σε ποιους απευθύνονται τα φρουτάκια και όμως ρίχνουν στην αγορά ένα τοξικό προϊόν προκειμένου να εξοικονομήσουν κάποιες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για το ταμείο του κράτους.
Προσωπικά θέλω αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να τους στήσω στον τοίχο γι’ αυτό το βελούδινο έγκλημα που πάνε να κάνουν.
Διότι έχουν ρε τη μεριά τους το ατράνταχτο δήθεν δημοκρατικό επιχείρημα που λέει «δεν είναι υποχρεωτικό για κάποιον να παίζει. Αν θέλει, παίζει ένα ταλιράκι αν δεν θέλει, δεν παίζει». Φυσικά, μεγαλύτερο ψέμα απ’αυτό το «δικαίωμα» της ελευθεριότητας στοντζόγο δεν υπάρχει.
Τζόγο στην Ελλάδα δεν παίζει εκείνος που γουστάρει να διασκεδάσει, όπως γίνεται στο Μονακό ή το Λουξεμβούργο. Εκεί οι άρρωστοι του τζόγου είναι πολύ λιγότεροι απ’ όσους θέλουν να κάνουν την πλάκα τους και βεβαίως η κουλτούρα των τυχερών παιχνιδιών είναι πολύ διαφορετική απ’την ελληνική.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο τζόγος ήταν μέρος της παράδοσης με αποτέλεσμα να υπάρχουν σε σαλόνια σπιτιών οικογενειακές φωτογραφίες μέσα σε καζίνο και σε λοταρίες. Αντιθέτως σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Κίνα, η Τουρκία και η Αυστραλία, τα τυχερά παιχνίδια είχαν πάντοτε πάνω τους τη μυρωδιά της παρανομίας, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μην κάνουν καλό χειρισμό αυτής της «δυνατότητας».
Για να γίνει αντιληπτή η διαφορά νοοτροπίας, αρκεί να θυμηθεί κάποιος το κλασικό λογοτεχνικό αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι «Ο παίκτης», ένα έργο που γράφτηκε το 1866, μια εποχή που στην Ελλάδα κανείς δεν φαντάζονταν ότι μπορείς να κερδίσεις λεφτά από έναν τροχό με νούμερα που φέρνει γύρω γύρω. Αποτέλεσμα της «έλλειψης παιδείας» που έχουμε ως λαός στον τζόγο είναι να έχουμε παίκτες που παίζουν εγωιστικά και επιθετικά και παράγοντες που στήνουν ματς με περίσσεια αυθάδεια και παντελή έλλειψη στιλ. Τα φρουτάκια θα καταστρέψουν κόσμο και αυτό είναι σίγουρο. Στην πραγματικότητα όμως, και για πολλούς λόγους, δεν ξέρω αν γίνεται αλλιώς.
Διαβάστε την πηγή του άρθρου: ΕΞΕΔΡΑ
