Συγκρίνοντας το νόμο που κατατέθηκε προς έγκριση στην Κοινότητα κι αυτόν που οδηγήθηκε στις 14 Ιουλίου προς ψήφιση στη Βουλή, ως μέρος ενός πολύ σοβαρού πολυνομοσχεδίου, οι προφανείς διαφορές είναι πολλές και ποικίλες.
Μπορείτε να δείτε μία – προς – μία όλες τις αλλαγές των δύο εκδόσεων του νόμου στο http:// paigniatyxera.blogspot.com.
Κάποιες Κοινοτικές παρατηρήσεις ενσωματώθηκαν στη νέα μορφή του νόμου, ενώ κάποιες άλλες αγνοούνται από τους πρόσφατους «διορθωτές» του.
Το θέμα του δίκαιου ανταγωνισμού που αναζητά η κοινοτική νομοθεσία δεν μοιάζει να πολυενδιαφέρει τους συντάκτες των σελίδων 67 έως 97 του πολυνομοσχεδίου. Οι Κοινοτικές ενστάσεις είναι βέβαιο ότι και πάλι θα είναι σημαντικές, όταν θα χρειαστεί να επικυρωθεί από την EE.
Στο «Γ Μέρος» του, αυτό που αφορά στη ρύθμιση της Αγοράς Παιγνίων, το μεγαλύτερο εύρος των διορθώσεων είναι σημεία που παρουσίαζε ασάφειες ο νόμος, αλλά, τα κομβικά προβλήματα του θέματος «τυχερά παιχνίδια», δεν έχουν επιλυθεί.
Γενικά, ο νόμος μοιάζει να απομακρύνεται, παρά να πλησιάζει, το προφανές περί δικαίου αίσθημα που επιτάσσει η λογική. Ιδίως σ’ έναν δύσκολο τομέα, όπως είναι τα τυχερά παιχνίδια στην Ελλάδα.
Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η αφαίρεση της παραγράφου 3 από το νομοσχέδιο που πήγε στην Κοινότητα από το άρθρο 4 (Επιτροπή Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων), που χρησιμοποιήθηκε για να παραχθεί το Άρθρο 28 του πολυνομοσχεδίου; «3. Με απόφαση του υπουργού Οικονομικών συστήνεται Επιτροπή Επίλυσης Διαφορών (ΕΕΔ). Η ΕΕΔ αποτελεί υπηρεσία της Ε.Ε.Ε.Π., μεσολαβεί μεταξύ παικτών και εταιρειών και διαιτητεύει τις μεταξύ τους διαφορές σε πρώτο βαθμό. Η ΕΕΔ είναι τριμελής και απαρτίζεται από ένα δικαστικό και δύο νομικούς με εξειδίκευση στον τομέα των παιγνίων και του στοιχηματισμού».
ΟΥΔΕΠΟΤΕ υπολογίστηκε ο πολίτης – πελάτης – παίκτης των τυχερών παιχνιδιών στη χώρα μας. Κοινό μυστικό που προσυπογράφεται ξεκάθαρα και από την αφαίρεση της συγκεκριμένης παραγράφου…
Περίτρανα αποδεικνύεται κι από την (προκλητική) απουσία της υπογραφής του υπουργείου Υγείας από ένα νομοσχέδιο που αναφέρεται και στο «Υπεύθυνο Παιχνίδι». Όχι γιατί δεν υπέγραψε ο κύριος Λοβέρδος, απλά, γιατί από την αρχή έκριναν (λάθος) ότι δεν έχει λόγο το υπουργείο Υγείας σ’ ένα νομοσχέδιο για τα τυχερά παιχνίδια.
Ξεκάθαρα: Το κράτος χρησιμοποιεί το «υπεύθυνο παιχνίδι» ως προμετωπίδα μιας αγοράς που «θα» διέπεται από τη νομιμότητα χωρίς να έχει υπολογίσει «τι θα κάνει» τους εθισμένους πολίτες που έχει δημουργήσει κι αυτούς που θα παράγει η «απενοχοποίηση» των «νομίμων» τυχερών παιχνιδιών στην ελληνική κοινωνία.
«Μόνο από τα 35.000 παιχνιδομηχανήματα, χωρίς να υπολογίζονται οι άλλες μορφές τυχερών παιχνιδιών, οι Έλληνες πολίτες που ενδέχεται να παρουσιάσουν παθολογικό πρόβλημα εξάρτησης απ’ αυτά, σε βάθος τριετίας, υπολογίζονται στις 15.000 άτομα. Το μέσο κόστος αποκατάστασης για το κράτος υπολογίζεται διεθνώς στις 14.000 ευρώ ανά ασθενή.
Επιπλέον, τα παιχνιδομηχαχήματα, έναντι άλλων μορφών τυχερών παιχνιδιών, θεωρούνται υψηλού παθολογικού κινδύνου», δήλωσε στη στήλη η Ιρίνα Ζουραβλιόβα, διδάκτορας του Τμήματος Ψυχολογίας (Πάντειο Παν/μιο), διατριβή με θέμα: «Η ενασχόληση με τα τυχερά παιχνίδια ως μια δυναμική ψυχοκοινωνική διαδικασία στο πλαίσιο των σύγχρονων κοινωνιών: το παράδειγμα της Ελληνικής Κοινωνίας».
Βέβαια, αυτό δεν είναι το μόνο μεμπτό και κατακριτέο στην όλη πρακτική που ακολουθήθηκε στους Κυβερνητικούς χειρισμούς που συνόδευσαν τα τυχερά παιχνίδια και την προσπάθειά τους να βρουν το νομοθετικό δρόμο τους μέσα από συμπληγάδες συμφερόντων εδώ και 11 μήνες.
Τόσο απλά: Στο site της Βουλής υπάρχει ακόμα ο νόμος «ρύθμιση της αγοράς παιγνίων» (ημερομηνία 17/3/2011), στην Κοινότητα έχει σταλεί και μελετάται άλλος νόμος και, ένας τρίτος νόμος προσφέρεται στους βουλευτές για να τον ψηφίσουν! Πώς και τι μπορούν να ψηφίσουν οι Βουλευτές; Χωρίς την Ε.Ε.Ε.Π και υλοποιημένες τις θεσμικές δομές της (Κανονισμός Παιγνίων, Κώδικας Δεοντολογίας), απόντος του υπουργείου Υγείας από τη «σοφία» του νομοθέτη, με πολλά «σκοτεινά» σημεία σχεδιασμού, αλλά και πολλά δικαιοπρακτικά επιχειρηματικά κενά, δεν νοείται να ψηφιστεί ο νόμος.
Είναι προφανές ότι ο κυβερνητικός σχεδιασμός παραμένει αταλάντευτος στις… αρχές του, αναζητώντας εναγωνίως ένα νόμο «Α.Π.».
Τα Α.Π., ως αρχικά, περικλείουν την παράπλευρη στόχευση που έχει ο νόμος, τόσο στο «Άμα Περάσει» από την Κοινότητα όσο και στο «Άμεσα Πληρωτέος» ως προς τις δεσμεύσεις πώλησης της ΟΠΑΠ Α.Ε.
Όλο το οικοδόμημα του νόμου για τα τυχερά παιχνίδια βασίζεται στη λειτουργία της Ε.Ε.Ε.Π, ενώ στον νέο νόμο προστέθηκε η παράγραφος: «Ο Πρόεδρος της Ε.Ε.Ε.Π. διορίζεται με απόφαση του υπουργού Οικονομικών, ύστερα από γνώμη της Επιτροπής θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής», αλλά οδηγείται προς ψήφιση στη Βουλή χωρίς να είναι ούτε καν γνωστός ο Πρόεδρος της.
Πόσο μάλλον να λειτουργεί και η «Πανίσχυρη Αρχή» που απαιτείται σε κάθε ρυθμισμένη αγορά κράτους – μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν γνωρίζουμε αν η «πειθαρχία» των Βουλευτών θα ξεπεράσει τα όρια των… αλμάτων λογικής και θα προσπεράσει τις ελλείψεις θεσμικών δομών ώστε να υπερψηφίσει έναν «πολυμαγειρεμένο» νόμο με τόσα προφανή κενά.
Διαβάστε την πηγή του άρθρου: 1-2-Χ
