Για να λέμε και του στραβού το δίκιο δεν είναι μόνο οι δικοί μας (Έλληνες) νομοθέτες που «υστερούν» σε δυνατότητα ρύθμισης των τυχερών παιγνίων. Το ίδιο συμβαίνει και σε επίπεδο EE αλλά και
σε επίπεδο ΗΠΑ όπως κατά καιρούς έχουμε παραθέσει.
Ωστόσο, αυτό δεν αναιρεί την άποψη που εκφράσαμε στην προηγούμενη έκδοση, ότι δηλαδή δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός πίσω από την κείμενη νομοθεσία (αλλά ούτε και πίσω από την επικείμενη) με αποτέλεσμα η Πολιτεία (Κυβέρνηση – Βουλή – Δικαιοσύνη) να λειτουργεί «περιστασιακά» πάνω στο θέμα ακόμα και όταν εξαγγέλλει δήθεν μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς…
Με αφορμή τις προσφυγές κατά της Ελληνικής νομοθεσίας περί παιγνίων είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε πλήθος δημοσιεύσεων που αφορούσαν στην ερμηνεία αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Πρόσφατα στο www. gaminglaw.eu κυκλοφόρησαν πολλές απόψεις για το θέμα «κρατικά μονοπώλια και τζόγος» με πολλές από αυτές να υπογράφονται από μεγάλες νομικές και φοροτεχνικές φίρμες αλλά και από επώνυμους πανεπιστημιακούς.
Στο σύνολο του το θέμα των κρατικών μονοπωλίων έχει να κάνει με τα άρθρα 43 και 49 του EC. Ωστόσο, ειδικά με τον τζόγο η Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό δικαστήριο δεν έχουν δείξει τη δέουσα επιμέλεια για τη διερεύνηση του «καθεστώτος αδειοδότησης» που είναι και η καρδιά του ζητήματος. Αναπόφευκτα, λοιπόν, σε κάθε περίπτωση που εκδικάζεται, προκύπτουν ζητήματα ερμηνείας συγκεκριμένων όρων που χρησιμοποιήθηκαν είτε από τους νομοθέτες είτε και από τους δικαστές.
Είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με το θέμα ότι η πολυγνωμία Ευρωπαίων δικαστών και εισαγγελέων, εδώ και περίπου οκτώ χρόνια, αντί να βοηθούν στη νομική επίλυση του θέματος με τις αλληλοσυγκρουόμενες αποφάσεις τους παράγουν περισσότερη «δεδικασμένη» εμπλοκή στη νομική ερμηνεία των τυχερών παιχνιδιών.
Για παράδειγμα, στην αρχή είχαμε το κριτήριο της «αμοιβαίας αναγνώρισης» (mutual recognition) ως περίγραμμα της αδειοδότησης ενδοκοινοτικά.
Αργότερα έπρεπε να διευκρινιστεί το «δημόσιο συμφέρον» (public interest), μετά (πάντα στην περίπτωση των μονοπωλίων) αρχίσαμε να μιλάμε για «περιορισμό του τζόγου κατά συνεπή και συστηματικό τρόπο» (…restrict gambling services in a consistent and systematic manner) και φτάσαμε πρόσφατα να μιλάμε για «αυστηρό έλεγχο» (strict control).
Όλα αυτά ήταν «νομικό έδαφος» πάνω στο οποίο μπορούσε να στηριχτεί η νομιμότητα της μονοπωλιακής λειτουργίας ενός παρόχου τυχερών παιχνιδιών με έδρα ένα κράτος – μέλος. Στην πολιτική που εφαρμόστηκε από τις τέσσερις τελευταίες Κυβερνήσεις από το 2003 που ξεκίνησε να ξετυλίγεται το νομικό ευρωπαϊκό κουβάρι των τυχερών παιχνιδιών στην Ευρώπη, ήταν προφανές ότι δεν υπήρχε κάποιο ξεκάθαρο σχέδιο. Κυβερνώντες τη χώρα και Διοικούντες τον ΟΠΑΠ αποφάσιζαν, έπρατταν και σχεδίαζαν με κοντόφθαλμους ορίζοντες και χωρίς επιχειρηματικό όραμα, απαγορεύοντας τη σύνταξη ολοκληρωμένου σχεδιασμού γύρω από την Ελληνική Αγορά Τυχερών Παιχνιδιών.
«Απόρρητα στοιχεία» είναι τα στοιχεία της ΟΠΑΠ ΑΕ και δεν διαφωνούμε, αλλά αναρωτιόμαστε πόσο «αυστηρός έλεγχος» είναι αυτός που εννοείται από την EE και αν εξυπηρετεί πλέον κάποιο σχέδιο το «κρυφτούλι» του κράτους που ως κύριος μέτοχος της ΟΠΑΠ Α.Ε. εδώ και πολλά χρόνια αξιοποιεί κατά το δοκούν τον ερμαφροδιτισμό της εταιρείας – οργανισμού.
Μια εταιρεία – κολοσσός που ουδείς γνωρίζει σε τόσα χρόνια ζυμώσεων και παρασκηνιακών πολιτικών επαφών γύρω από τις τοποθετημένες διοικήσεις του πόσα είναι τα MOU (Memorandum Of Understanding) με πλήθος ελληνικών και ξένων εταιρειών που βρίσκονται στα συρτάρια της.
Σίγουρα πάντως τα MOU είναι περισσότερα από τα… τρία της Q Telecom, ενώ ούτε η ίδια η Βουλή των Ελλήνων μπορεί να γνωρίζει την ύπαρξη και πολύ περισσότερο τον ακριβή αριθμό τους. Κάτω από το πέπλο της εταιρικής εμπιστευτικότητας που διέπει συμφωνίες, συμβόλαια και συμβάσεις των τεσσάρων τελευταίων διοικήσεων της ΟΠΑΠ Α.Ε., ενδεχομένως να περιλαμβάνονται δικαιώματα πρώτης προτίμησης που μπορούν να επιδράσουν καταλυτικά στις επιλογές της. Είτε σε τεχνολογικό, είτε σε επίπεδο παρόχου.
Επιστρέφοντας στο νομικό περιβάλλον που κινήθηκαν τα τυχερά παιχνίδια τα τελευταία χρόνια, κάθε φορά που το Ευρωδικαστήριο έβγαζε μια απόφαση, στην Ελλάδα άρχιζε η «μοντελολογία». Το πορτογαλικό μοντέλο, το γαλλικό μοντέλο, το πολικό μοντέλο, το ολλανδικό αντί – μοντέλο κ.ο.κ.
Με λίγα λόγια η «εθνική μας στρατηγική» μοιάζει με τη «γραμμή υπεράσπισης του πονηρού ενόχου» που λένε και οι δικηγόροι. Τι έχει ο κατήγορος εναντίον μας; Έναν αυτήκοο μάρτυρα; Ας τον βγάλουμε κουφό! Τι άλλο έχει; Μια φωτογραφία…
Θα πούμε φωτομοντάζ κ.λπ., κ.λπ., μήπως και απαλλαχτούμε λόγω αμφιβολιών. Κανένα σχέδιο που να βασίζεται στο δικό μας «θέλω». Σαν να είμαστε κατηγορούμενοι (και μάλιστα ένοχοι και… πονηροί”).
Σαφώς μας αξίζει κάτι καλύτερο. Είτε υπάρχουν λεφτά είτε δεν υπάρχουν, οι Έλληνες πολίτες μέσω των εκπροσώπων μας έχουμε δικαίωμα να νομοθετούμε για την καθημερινότητά μας. Δεν υπάρχει εδώ ο δράκος του παραμυθιού της 6ης, 7ης και της… 100ής δόσης.
Είτε πολιτική, είτε τεχνοκρατική, είτε αυτοδύναμη, είτε εθνικής σωτηρίας μια Ελληνική κυβέρνηση επιβάλλεται και πρέπει να νομοθετήσει με επιμέλεια σε όλα τα θέματα που αφορούν στο διαδίκτυο συνολικά και μετά στα μικτά και τυχερά παιχνίδια. Ένα προς ένα.
Η τακτική του «κάτσε να δούμε πώς πάνε τα πράγματα» δεν πρόκειται να φέρει μεταρρυθμίσεις στη χώρα ούτε διαρθρωτικές αλλαγές, ούτε καν με κυβέρνηση… Ρεχάγκελ.
Χρειάζονται πρωτοβουλίες.
Ο ΟΠΑΠ θέλει, η κυβέρνηση μπορεί, οι πράκτορες ελπίζουν και ο κόσμος… περιμένει. Περιμένει την ημέρα που θα ασχοληθεί κάποιος με τη δικιά του ελπίδα, τη δικιά του διέξοδο, τη δικιά του Κυριακή και όχι με τον χρηματιστηριακό δείκτη. Αυτή τη στιγμή το νομοθετικό έργο σε τέτοια θέματα έχει αμελητέο πολιτικό κόστος. Είναι ευκαιρία λοιπόν για έναν δίκαιο νόμο που θα προσαρμόζεται στους δημοσιονομικούς στόχους στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Δικαίου.
Είναι τόσο δύσκολο να γίνει αντιληπτό; Μάλλον είναι τελικά…
Διαβάστε το άρθρο «Του . . . στραβού το δίκιο» στην πηγή: 1-2-Χ
