Το άνοιγμα του στοιχήματος και η νομιμοποίηση των ανταγωνιστριών του ΟΠΑΠ είχαν προφανώς δημιουργήσει ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο, επιτρέποντας, αν όχι επιβάλλοντας και την ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού. Η κατοχύρωση, ωστόσο, της μονοπωλιακής του θέσης που πέτυχε η κυβέρνηση προκειμένου να αυξήσει το τίμημα της πώλησής του άλλαξε, βέβαια, τα πράγματα.
Γιατί , αν δεν υπάρχει κανένας λόγος ο τζόγος να είναι κρατικός, άλλο τόσο δεν υπάρχει λόγος -τουλάχιστον όχι χωρίς πολλαπλές δικλίδες ασφαλείας- ένα μονοπώλιο να είναι ιδιωτικό.
Και ως προς την οικονομική πλευρά του ζητήματος είναι αλήθεια ότι η επιβολή φόρου 30% στα μεικτά κέρδη διασφαλίζει, ίσως και με το παραπάνω, τα δημόσια έσοδα. Η επιχειρηματολογία ότι τα κέρδη θα μπορούσαν να διατεθούν για την ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων είναι μόνο για τη δημιουργία εντυπώσεων. Κάθε χρόνο πάνω από 15 δισεκατομμύρια κρατικών ενισχύσεων πηγαίνουν στα Ταμεία οι μερικές εκατοντάδες του ΟΠΑΠ δεν αλλάζουν την εικόνα. Έτσι κι αλλιώς τα δημόσια έσοδα είναι ενιαία, δεν προκατανέμονται και σε συνθήκες ελλείμματος ό,τι πάει στα Ταμεία λείπει από κάπου αλλού.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, δεν μπορεί να μην επισημανθεί ότι ο ΟΠΑΠ είναι ο μεγαλύτερος διαφημιζόμενος στον δημόσιο τομέα, μοιράζοντας κάθε χρόνο πολλά εκατομμύρια ευρώ. Στο παρελθόν πολλές φορές τα εκατομμύρια αυτά είχαν αξιοποιηθεί για τις «δημόσιες σχέσεις» της κυβέρνησης ή συνηθέστερα για τις δημόσιες σχέσεις του αρμόδιου υπουργού.
Είχε, μάλιστα, αποκαλυφθεί την περίοδο του κ. Κ. Καραμανλή- ότι ένα λαθρόβιο έντυπο, ιδιοκτησίας ενός όψιμου επικριτή του συστήματος, είχε χρηματοδοτηθεί με ποσά υπέρδιπλάσια από όλες τις άλλες εφημερίδες που είχαν βέβαια πολλαπλάσια κυκλοφορία. Ποτέ δεν μάθαμε γιατί και με ποια ενδεχομένως ανταλλάγματα, μια και κανείς δεν λογοδότησε για το σκάνδαλο.
Με αυτή την έννοια η αφαίρεση αυτής της δυνατότητας από την κυβέρνηση θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως θετική εξέλιξη. Και πάλι, ωστόσο, αν δεν είναι επιθυμητό η κυβέρνηση να επηρεάζει με αθέμιτα μέσα την κοινή γνώμη, το ίδιο ισχύει και για τους ιδιώτες. Προφανώς κάθε ανώνυμη εταιρεία, είτε ανήκει σε ιδιώτη είτε στο Δημόσιο, πρέπει να είναι ελεύθερη να διαμορφώνει την επικοινωνιακή της στρατηγική όπως αυτή νομίζει – ιδίως σε έναν τομέα όπου τα κέρδη είναι σε άμεση συνάρτηση με τη διαφήμιση.
Από την άλλη πλευρά στα πλαίσια της περίφημης «εταιρικής διακυβέρνησης», της χρηστής διοίκησης δηλαδή, κάθε απόφαση θα πρέπει να λαμβάνεται με πλήρη διαφάνεια και να μπορεί να αιτιολογηθεί.
Για να είμαστε δίκαιοι, το θέμα δεν αφορά μόνο, ίσως ούτε καν κατ’ εξοχήν, τον ΟΠΑΠ. Η κρατική διαφήμιση αλλά και οι όροι που ίσχυαν για τις διαφημίσεις των εταιρειών υπήρξαν ανέκαθεν αντικείμενο πολιτικού επηρεασμού.
Μόλις πρόσφατα, για παράδειγμα, και ύστερα από βέτο της τρόικας, καταργήθηκε η υποχρέωση των επιχειρήσεων να δημοσιεύουν ισολογισμούς σε εφημερίδες οι οποίες στην κυριολεξία ζούσαν από το έσοδο αυτό.
Η έκρηξη του Ιντερνετ φάνηκε προς στιγμήν ότι θα αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο, γρήγορα ωστόσο αποκτήσαμε σάιτ ειδικευμένα στον εταιρικό εκβιασμό και στο μαύρο χρήμα.
Προσθέστε από δίπλα τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις της τελευταίας εικοσαετίας και την εκτίναξη (προ κρίσης) της διαφημιστικής δαπάνης και το μείγμα της διαφθοράς μπορεί να γίνει εκρηκτικό. Ιδίως σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου η έννοια του ελεύθερου ανταγωνισμού παραμένει άγνωστη!
Διαβάστε το άρθρο «Το στοίχημα του ΟΠΑΠ» στην πηγή: ΕΘΝΟΣ του Παντελή Καψή
